Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
WPROWADZENIE
ZEwangeliiwedługśw.Marka(16,9–14):
Poswoimzmartwychwstaniu,wczesnymrankiempierwszegodnia
tygodnia,JezusukazałsięnajpierwMariiMagdalenie,zktórejprzedtem
wyrzuciłsiedemdemonów.Następnieonaposzłaioznajmiłatotym,
którzyzNimbyli,pogrążonymwsmutkuipłaczu.Onijednak,słysząc,
żeżyjeiżeGowidziała,niechcielijejuwierzyć.
Potymwszystkimwinnejpostaciukazałsiędwomznichnadrodze,
gdyszlinawieś.Onitakżepowróciliiopowiedzieliotympozostałym.
Imjednakrównieżnieuwierzyli.
NakońcuukazałsięsamymJedenastu,gdybyliprzystole,iwypomniał
imbrakwiaryiupór,ponieważnieuwierzylitym,którzywidzieli
Gozmartwychwstałego.
Rozmowyostatniejgodziny
totytułpierwszejczęści
moichpaschalnychmedytacji.Ostatnierozmowyutkane
sązesłówpożegnaniawypowiadanychwewnętrzu
rozgrywającegosięwielkiegodramatuBogaiczłowieka,
wczasieWielkiegoTygodnia.Rozmowyniejakoostatniej
szansy.Zperspektywyczłowieka„ostatnie”brzmią
fatalistycznie:kolejnejszansyjużniebędzie.Śmierć
wydajesięprzecieżostatniminieodwołalnym,złowrogo
wybrzmiewającymakordemludzkiegolosu.Ajednak
wChrystusie„ostatniagodzina”oznaczazasadniczy
przełomwkierunkuświatła.Ostatniechwileziemskiego
życiaJezusaokazująsiędecydującymprzechyleniem
historiiświatawstronęświatła.Przebitybokotwiera,nie
zamyka.RanaBogastanowiprześwit,któryszczęśliwie
odsłaniahoryzontdrogiwkierunkuniepojętego
inieskończonegoświatła,którymjestsamBóg:sama
