Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PowrótmłodegoMaurycego
Minęłojużwięcejniżczterylata,odkiedyMaurycyWhiteoakopuścił
krajrodzinny.Ażwróciłdodomunadłuższyczas.DoIrlandiipłynął
zHalifaxuokrętempasażerskim,awróciłprzezPortugalięiNowyJork
samoloteminaokręciewojennym.Zastanawiałsięzuśmiechem
nadzmianą,jakasięwnimdokonałapodczastychczterechlatpobytu
naZielonejWyspie.Jakżeinnąistotąbył,myślał,wporównaniuztym
trzynastoletnimdzieckiem,którewowymczasieprzyjechało
dokuzynaDermota.Jakibyłwówczasnieśmiały!Drżałcałymsobą,
czekającwtowarzystwiesłużącejwholuwiejskiegodworu,podczas
gdyWright,którygoprzywiózł,odpowiadałwpokojunapytania
staregopana.Wrightwyszedłpochwili,skinąłnaniego,żebywszedł
iszepnąłwdrzwiach:
–Możecisiętenstaruchspodobawięcejniżmnie.
Alezebrałsięwsobieiwszedł,tyleżepowoli.Dermotwyglądał
bardzostaro,siedziałociężalewfoteluzwysokimoparciem,aległos
miałsilny,auściskrękienergicznyiciepły.Maurycydokładnie
przypomniałsobiepierwszewymienionewzajemniesłowa.
–Jaksięmasz?–zapytałDermot.
–Bardzodobrze,dziękuję–odpowiedział,anatostarypan:
–Słyszałem,żechorowałeśnamorzu.
–Trochęzpoczątku,alepotemtrzymałemsiędobrze.
WtedyDermotspojrzałnaniegoprzenikliwieizapytał:
–Jakmyślisz,spodobacisiętutajumnie?
–Tak.Jestempewny,żetak.–Aletowyszłocichoiniebardzo
zdecydowanie.
–Pamiętaj–ciągnąłdalejstarypan–jeżelicisięniespodoba,
będzieszmógłwrócićwkażdejchwilidodomu.
–Takmipowiedziałamamusia.
–Ajacitopowtarzamodsiebie.Alezemnąniejesttrudno
