Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ1
Samobójstwo
ipróbasamobójcza
Każdydramatsamobójczydziejesię
wumyśleunikalnejjednostki.
Shneidman(1996,s.5)
PrzytoczonycytattosłowajednegoznajwiększychsuicydologówXXwieku
EdwinaShneidmana,nazywanegorównieżojcemsuicydologii(Leenaars,
2010).Shneidmantwierdził,żezrozumieniesamobójstwajestpierwszym
krokiemdoefektywnejpomocyosobomnimzagrożonym.Dlategoteżdużo
uwagipoświęcałspołecznymipsychologicznymuwarunkowaniombólupsy-
chicznego,którywedługniegojestpowodemsamobójstwa(Shneidman,
1985,1993,1996,2004).
Shneidmanskłaniałsiękuidiograficznemupodejściudobadaniasamo-
bójstw.Interesowaligokonkretniludzie,którychkonkretnewydarzeniado-
prowadziłydokonkretnegoczynusamobójczego.Współczesnasuicydologia,
mimodocenianiadorobkuShneidmana,poszłajednakinnądrogą.Bogaty
zbiórbadańsuicydologicznychpomijaindywidualnyiosobistywymiarza-
chowańsamobójczych.Badaniaskupionesąnaanalizachkorelacjiniezli-
czonychwyizolowanychzdoświadczeniazmiennych,którymiopisujesię
zachowaniasamobójcze.
WniniejszejksiążcepragnęwrócićdoideiEdwinaShneidmanaiskupić
sięnaindywidualnymwymiarzeaktusamobójczego.Chcęanalizowaćnarra-
cjenatematrzeczywistychpróbsamobójczych,bypokazać,jakzamachsa-
mobójczyjestprzedstawianyprzeztych,którzygodokonali.Zanimjednak
zaprezentujęwynikimoichbadań,chciałabymnakreślićgłówneustalenia
ilościowejsuicydologii.
