Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Oilewiem,nic.–Graysonczułsiętaksamobezradnyjakja.
–Arthurskończyłkursfrancuskiegodwalatatemu.
–Przypuszczam,żetonicosobistego–powiedziałHenry.
WprzeciwieństwiedoGraysonaniewyglądałnaprzygnębionego,był
tylkodziwnieożywiony.–Pewniewybrałjąprzypadkowo,docelów
demonstracyjnych.Dlanas.–Rzuciłokiemnazegarek.–Chodź,
Grayson,mamyterazdyskusjęzpaniąZabrinskiokubofuturyzmie
wrosyjskiejawangardzie.
Graysonwestchnąłiwziąłkurtkę.
–Kurde,całyczasmamgęsiąskórkę.Nigdyniesądziłem,
żekiedykolwiektakbardzobędęsiębałArthura.Mamwrażenie,
żewporównaniuznimwszyscyzłoczyńcyświatatomałedzieci.
–Spójrznatozpozytywnejstrony–oznajmiłHenryipoklepał
gokrzepiącoporamieniu.–Przynajmniejwiemyjuż,dlaczegoprzez
ostatnietygodniesiedziałcicho.Opracowywałsposóbnato,jak
przejąćwładzęnadświatem.
Choćostatniesłowamiałybyćżartem,aniGrayson,anijajakośnie
potrafiliśmysięroześmiać.
–JeśliArthurpotrafimanipulowaćludźmiweśnie,bynajawie
robili,coimkaże,totenpomysłzpanowaniemnadświatemwcalenie
jesttakiabsurdalny–mruknęłam.–Inawetniemożemynikogo
ostrzec,boprędzejznaleźlibyśmysięwwariatkowie,niżzdążylibyśmy
powiedzieć„drzwiweśnie”.
–Taa.–Henryuśmiechnąłsiękrzywo.–Szkodatylko,żejedynie
mymożemygopowstrzymać.
–Iniemamypojęciajak–dodałamcicho.
–Ale…musimyprzecieżcośzrobić.–Graysonzdradzałoznaki
silnejdeterminacji.–Spotkajmysięunaswdomuwieczorem
potreningu.Potrzebujemyjakiegośplanu.–Wkładająckurtkę,
przypomniałsobieoczymśicałezdecydowanieodpłynęłozjego
twarzy,ustępującmiejscaczystejdesperacji.–Cozagnojek!Alesobie
