Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
robićnajdziwniejszerzeczy.Aswojądrogą,Mia,pamiętaszmoże
waszpobytwRPAiniejakiegoRasmusa?
Mojaradośćulotniłasięwjednejsekundzie.
–Rasmusa?–powtórzyłaMia.
OBoże.Tylkonieto.Zestrachuzesztywniałamistanęłamjak
wryta.Taktojestzkłamstwami,wkońcuzawszeokazujesię,żemają
krótkienogi.Henryzarazsiędowie,żenietylkowymyśliłamsobie
swojegoekschłopaka,alewdodatkużeRasmusbyłpsem.Awtedy
politowaniewjegospojrzeniubędziebardziejniżuzasadnione.
–Rasmus?MasznamyśliRasmusaWakefieldów?–upewniłasię
Mia.
Nadalstałamjaksłupsoli,usiłująctelepatyczniepowiadomićją,
bytrzymałagębęnakłódkę.Niestety,niezadziałało.
MiaiHenryprzypatrywalimisięlekkozdezorientowani.
–Ekhem…Tak,RasmusaWakefieldów.RasmusWakefield
–powiedziałamipośpieszniepokazałampalcemmijanyogródek
frontowy.–Ach,patrzcie,jakieprześliczneżonkile.
Mojażałosnapróbaodwróceniauwagispełzłananiczym.Nie
czekającnamnie,HenryiMiaodwrócilisięipomaszerowalidalej.
Bezradniepodążyłamzanimiwzrokiem.
–Więcjakionbył,tenRasmus?–usłyszałampytanieHenry’ego.
–Czemuchcesztowiedzieć?–odpowiedziałapodejrzliwieMia.
–Ach,taktylkopytam.Lubiłaśgo?
Wreszcieudałomisięruszyćzmiejsca.
–Rasmusa?Nopewnie–odparłaMia.–Byłsłodki.Możeodrobinę
namolny.Takitrochęzaborczy.Wakefieldowietotalnie
gorozpieszczali.
O,nie!Proszę.Zarazzaczniesięrozwodzićnatematjegojęzora.
–Namolnyizaborczy,tak?–Henryobejrzałsięnamnieiuniósł
brew.
–Zaczekajcie!–Wepchnęłamsięmiędzynich.
