Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jeszczenie–pielęgniarkauśmiechnęłasię,kończącowi-
janiegłowybandażem.
–Aleniewielebrakowało.Kilkacentymetrówwyżej–sto-
jącyoboklekarzpokazałpalcemnawłasnejgłowie,które
miejscemanamyśli,drugąrękąwyłączającjednocześnie
lampę–itrafiłbyksiądzdonieba.
Wikary,patrzącnamedyka,bezwiedniedotknąłpalcami
miejsca,wktóresięuderzył.–Sss…–westchnął,poczuwszy
ból.
–Możetakbolećjeszczeprzezkilkadni.Wyrżnąłksiądz
potylicątakmocnowtenbetonowystopień,żetowłaściwie
cud,iżskończyłosiętylkonawstrząśnieniumózgu–lekarz
ażcmoknął.
–Wstrząśnieniu?–powtórzyłwikary,wciążbędącoszoło-
mionymirozglądającsięniepewnie.
–Towłaśniestądtekrasnoludkipiłującedrewnowksię-
dzagłowie.Będątamjeszczedługosiedzieć.Dlategoradzę
leżećspokojnieizanadtosięnieruszać–powiedział.
–Leżeć?Przecieżjamuszędoszkoły–podniósłsię,pró-
bującwstać.Zrobiłtojednakzagwałtownie.Efektbyłtaki,
żezrobiłomusięciemnoprzedoczami,zachwiałsięigdyby
niepomocpielęgniarki,jaknicrunąłbynapodłogę.
–Pandoktorpowiedziałwyraźnie:leżećspokojnie.Za
chwilęprzewieziemyksiędzanaoddział–powiedziała
zuśmiechem,kładącgozpowrotemnałóżku.Nachyliłasię
nadpacjentem,próbującpoprawićpoduszkę.
–Alejaniemogęleżeć.Jamuszędoszkoły…–próbo-
wałprotestować,kątemokamimowolniezerkającwdekolt
jejfartucha.Nibyniewielki,alewystarczającoduży,abyjego
oczomukazałsięrowekmiędzydwiemapełnymipiersiami.
–Doszkoły…–westchnął.
–Przepisowopowinienemzostawićksiędzanaoddzialena
trzydniowąobserwację–lekarzwtrąciłsiędorozmowy,do-
9
