Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Mogłabyćtobą.
Czasembyła,gdyżniekiedydziewczętazuczelni,jak
choćbyBarnard,RicealboCornell,pozowałydozdjęć
doartykułówtakichjak
CameleiOldGoldy
czy
Strój
naczterylata
zamiastzawodowychmodelek.Tak
naprawdęw1952rokuuczelniaSylvii—SmithCollege
—przewijasięprzezcałysierpniowynumeruczelniany.
Dziewczynyfotografowanewkampusienoszągarsonki
ztweedulubwełnyczesankowej,mająprostespódnice
—niecoluźniejszeniżołówkowe,Sylviiulubione.
Smithpojawiasięwtymnumerze„Mademoiselle”
porazdrugijeszczenastronachomodzie,wartykule
Przymężczyźnienośczerwień
,prezentującstudentki
wczerwonychspódnicachisukienkach.Częścią
garderoby,którawywoływałanajwiększewrażenie,był
dżersejodSecurity—„marszczonynagumkach,tak
byprzylegałdociałaodszyipobiodra”.„Zawszestaram
sięmiećcośczerwonego”—powiedziałaMareaGrace,
studentkaSmitha.Nanastępnejstroniewystąpiłakolejna
studentkawtaliowanejsukiencebezrękawów(zapinanej
zprzodunaguziki)zczerwonegoaksamituJulliarda,
zraczejnowoczesnymdodatkiemwpostaci
bladoróżowegodżersejowegokardiganuLebanon.
Sylvięprzypuszczalnieośmielałwidokstudentekjej
college’utakwdzięcznieprzedstawionych
w„Mademoiselle”,zwłaszczażesamauwielbiała
czerwień.Nauczelnianekoktajlowelubiławkładać
czerwonypulowerdobiałejwełnianejspódnicy.
Nawłosachnosiłaczerwonąopaskę(„dziśstraciłam
czerwonąopaskę,kochanącałączerwieniąmojego
serca”‹7›),miałatakżeczerwonepłóciennebaletki
zParyżaimocnomalowałaustanaczerwonykolor.Tuż
przedwyjazdemdoNowegoJorkukupiłaczerwoną
torebkęipasującedoniejbutyoraznowypas
dopończoch,pończochyiszminkę—wszystkoczerwone.
