Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wymowniespojrzałnakolegów,szukającpoparcia.
–No,gramyomiszcza–przebudziłsięRogal.
–W…w…właśnie,po…po…pojebałoich.Myśleli,żeimpunkt
oddamy?–jąkającsię,poparłichPiesek.
Gapilisięnamnieprzezramię,czekając,jakzareaguję.
–Idioci,nonie?Myśleli,żeimpunktoddamy–powtórzyłem.
–Ciekaweczemu?
Zakręciłemwodę,strzepnąłemręceispojrzałemnanichwymownie,
poczymwyszedłemztoalety.Zamykającdrzwi,usłyszałem
przytłumionygłosPieska:
–Quasimodo,pie…pierdolonyZygmunt.–Wiedzieli,żenieznoszę
obutychprzezwisk.
Wszatnipanowałtypowyrozgardiasz.Gorącojakwsaunie,
wentylatorstojącywkąciebuczałiwypluwałparnepowietrze.Doktor
wymachiwałwilgotnymręcznikiemprzedtwarzamipiłkarzy,usiłując
schłodzićimgorącegłowy,maseroklepywałłydkisiedzącemuobok
Witkowi.Klapnąłemciężkonaswoimmiejscu.
–Chcąsprzedaćmecz–szepnąłemdouchaWitkowiKowalskiemu.
Spojrzałnamnieizmarszczyłbrwi.
–Jesteśpewien?Kto?
–Głuchyniejestem,naradzalisięwkiblu.Wiedzą,żesłyszałem.
–Spojrzałemwymownienadrzwidołazienki.
–Notoluz,niezaryzykują.
Zachwilęcałatrójkatakżewróciładoszatni,jakbynicsięnie
zdarzyło;usiedlinaswoichmiejscachijakogniaunikalimojego
wzroku.Gdytrenerwyszedłzszatni,Witekwstał.Byłwysokim
stoperemznieproporcjonalniedługiminogamiikrótkimtułowiem,
adotegopodkreślałnieświadomietędysproporcję,wysoko
podciągającspodenki.
–Jestpróbapodejścia–stwierdziłgłośno.
Wszatnizapadłacisza.Podrapałsiępociemnejczuprynie,zrobił
pauzędlawiększegoefektu,poczymoblizałswojeduże,jakby
murzyńskiewargi.
–Podobnochcąpunktu.Pieprzyćich,nonie?Gramyomistrza
imusimywygraćtenmecz.Prawda?–Spojrzałwkąt,wktórym
siedzieliwinowajcy.Niepodnieśligłów.
Wszatnirozległysięgłosypoparcia.
–Więcwychodzimyidoroboty.–Witekusiadł,zadowolony
zsiebiespojrzałnamniezuśmiechemiwyciągnąłnoginacałą
szerokośćszatni.
