Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Wiem–powiedziałacichutko.–Aaa…sobieteż
zrobięherbatę.
Przezkilkaminutwdomuzalegałaciszaprzerwana
wkońcuszumemczajnika.Żadnaznasniemiałaochoty
narozmowę.Mnierobiłosięcorazcieplej.Natwarzy
czułamrumieńce,pewniezpowodunagłejzmiany
temperatury.Siorbałamherbatęwmilczeniu,azachwilę
doodgłosówwydawanychprzezemniedołączyły
emitowaneprzezLuśkę.Teżpiłagorące.
–Dziwnatakacisza,gdyciociniema,co?Nibyona
siedziaławswoimpokoju,modliłasięczysłuchałaradia,
alezawszeczłowiekmiałpoczucie,żeonatamjest.Nie?
–Ano,dziwna.Dużydom.Iwtedytaciszachybabrzmi
jeszczedobitniej.
–Yhy–mruknęła.–Dobra,mamo,idędosiebie,
posłuchamjakiejśmuzy,botylkotojestemwstanie
terazrobić.Daszsobieradęsama?
–Ajakmyślisz?–Uśmiechnęłamsiędoniej.–Jestem
jużdużądziewczynką.Dzięki,Luśka,zaherbatę
–dodałamjużpoważniej.–Kochanajesteś.Bezciebie
towszystkoniemiałobysensu.
–Mamuś,tylkosięnierozklej,proszęcię!–krzyknęła.
–Zmykamwtakimraziedosiebie.
–Leć.
Luśkawstała,zasunęłakrzesło.Trzasnęładrzwiami
izniknęławswoimpokoju.Atylerazyjejmówiłam,żeby
pocichuzamykaładrzwi.Klamkajestodtego,byjej
używać,anietrachiniechsamesięzatrzasną.Zaraz
wylecązfutryny.
Wtymmomenciezadzwoniłtelefon.Zanim
gowygrzebałamztorebki,oczywiściezamilkł.
Spojrzałamnawyświetlacz:Doktorek.Muszęwkońcu
zmienićustawieniaiwpisaćjegoimię.Spotykamysię
odkilkumiesięcy,ajaciąglemamwtelefonieDoktorka,
anieArtura.
Wybrałamjegonumer.Zgłosiłsięprawienatychmiast.
–No,jużsięmartwiłem!–krzyknąłmidoucha.–Tyle
godzinniedzwonisz.
–Tęskniłeś?
