Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Dziśranomieliśmytrzypróbydezercji–poinformowałemgo.
–Wartowysłaćwozypociała,zanimzainteresująsięnimiwilki.
–Towszystko?
Czytobyłowszystko?
Nie.Byłtotylkomójostatniczynwcałymciągudziałań
dokonanychdladobranaszegoludu,wimieniuKawanaidla
udowodnieniaswojejwartości.Aterazstałemwmilczeniu,ubrudzony
krwią,iczekałem,byonwreszcie–wreszcie!–mniedocenił.
Nieustępowałempola,żądałem,bymniezauważył.
–Uważam,żetodośćimponujące–dodałem.–Wpojedynkę
pokonałemtrzechmłodych,dobrzewyszkolonychrekrutów.Ito
wciemnościach,wnocy.Strzegłemtajemnicyzarównonaszego
położenia,jakinaszychzamiarówiwyszedłemztegobezzadrapania.
Alemogłemsięmylić.
–Częstosięmylisz–mruknął.–Tristo,powiedzswojemusynowi,
żebysięuspokoił.
Spojrzałemnamatkę,leczonamilczała.Wiedziałem,żeKawan
mnieprowokuje,tobyłajednazjegoulubionychrozrywek,ajabyłem
bliskipołknięciahaczyka.Uratowałomniejednakzamieszanie
nakorytarzu.
–Zdrogi!Rozstąpciesię!–krzyknąłjakiśchłopak,wbiegając
dopomieszczenia.
Takiokrzykoznaczałjedno:ostatniezleceniezostałoukończone
iwróciłynaszewojska.
Odwróciłemsięipatrzyłem,jakAldrikijegosługusyidąwstronę
kantyny,akażdyznichciągniezasobądwiekrowy.
Kawanzaśmiałsięcicho.Odsunąłemsięnabok,ponieważmójczas
sięskończył.Aldrikmiałwszystkoto,czegopotrzebowałKawan:
szerokieramionaigiętkąwolę.
