Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Antonipoderwałsięzprowizorycznegoposłania,
ażzakręciłomusięwgłowie.Niewielewidział.Wiatr
nadalzawodziłicochwiladawałysięsłyszećmiarowe
uderzeniakolejnychpowiewówwzmarzniętą,sztywną
płachtęnamiotu.Wciążbyłociemno,leczwidaćktośnie
mógłspać,boogień,wokółktóregorozstawiononamioty,
dawałjeszczesłabypoblask.
Całeciałobolałogozzimnaiodniewygodnejpozycji,
jakąprzyjąłpodczaskrótkiegosnu.Dokuczałzwłaszcza
bólzgrabiałychzmrozurąk.Roztarłjeiwbiłnapowrót
wrękawice.
–Trzasięogrzaćiposzukaćczegodojedzenia
–chrząknąłMichałiotarłnosrękawem.
–Niezostałonamchlebazwczoraj?–zapytałnaiwnie
Antoni,choćwiedział,żewyrażatymsamympobożne
życzenie,bogdybymielicokolwiek,conadawałobysię
dożarcia,dawnobytopochłonęli.
–Ciebiesięzawszeżartytrzymały.–Śniegocki
poomackunasadziłgłębiejnagłowęrogatywkę
iprzewiązałjąjakimśkawałemprześcieradłaczyczegoś
wtymrodzaju,cobyłobrudneicuchnące,ale
przynajmniejdawałoodrobinęciepłaisprawiało,żenie
wiałowuszy.Potempodczołgałsiędowyjścia,żeby
odplątaćsznurowanienamiotu.–Chybaprzestałopadać,
alezimnojakpiorun–dodał,wyjrzawszywciemność
poranka.
Antoniteżdlarozgrzewkipostanowiłwyjśćznamiotu.
Zdalananiebierozlewałasięłuna.
–Gołyminpłonie–szepnąłdosiebiePodolski.
Woboziepanowałoporuszenie.Zapewnedostrzeżono
jużpożaryokolicznychwsi.Zziębnięci,przemoczeni
żołnierzesnulisięwokółszarpanychwiatremognisk,
