Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Mogęsiędowiedzieć,kimpanijestnaprawdę?Żadna
paniodopiekinieubierasięnaczarno,nienosiciemnych
okularówinieznatakichinformacjijakty–zapytałem.
–Aleoczymtymówisz?
–Dobrzepaniwie.Kimpanijest?–spytałem,dość
poirytowanymgłosem.
–Toprawda,jestemagentką.Mamwaszabrać
doCieszyna.Idopilnować,żebyściedotarlitamcali
izdrowi.
–Czyliterazjedziemypokolejnąosobę?–odezwałsię
blondynKamil,drugizaśuważniesłuchał.
–Nie,onijużsąwdrodzedodomuPodWesołą
Chmurką.Nimiopiekujesiękolegazpracy.Jaksądzę,już
pewniesąnamiejscu.Mogęterazkluczyki?
–Tak,proszę–powiedziałem.
Oddałemjejkluczykiodauta,zapięliśmypasy
iruszyliśmywdrogę.Atmosferaniebyłazbytprzyjazna,
każdysiedziałcichoprzezcałąpodróż.Naszczęściedrogi
jużniezostałozbytwiele,możezsześćdziesiątminut.
Minęliśmyznak„Cieszyn”.Byłtakduży,żeniesposób
gobyłoniedostrzec.
Każdyzabrałswojerzeczyzautairuszyłzaagentką
lub,jakwolała,paniązopiekispołecznej.Tenbudynek
wyglądałdośćdobrze.Niebyłażtakstary,jakbysię
innymwydawało.Naddrzwiamiwidniałdużynapis„Pod
WesołąChmurką”.Gdyjużkażdypopatrzyłsobie
naniego,ruszyliśmywstronęrecepcji,żebyodebrać
kluczedopokojów.Weszliśmyposchodach,akażdy
stopieńskrzypiał,jakbyktośzapomniałnaoliwićdrzwi.
