Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zkuchnidobiegałystukiipobrzękiwaniawy-
mownieświadcząceotym,żemamajużwstała.
Zdziwiłogotonieco,bowiemjeszczewczoraj,
powspólnympowrociezeszkoły(mamauczyławje-
goszkolebiologii),zapowiedziałakategorycznie,że
odtejporyzamierzaleniuchowaćispaćconajmniej
dodwunastejwpołudnie,abynadrobićzaległości
zcałegorokuszkolnego.
Wchodzącdokuchni,Bąbelkichnął.Mama
wrzasnęłaipodskoczyłatak,żestuknęłagłowąwży-
randol,wypuszczającprzytymzrąkczajnik.
Naszczęścieczajnikwpadłprostodozlewozmywa-
ka.Kiciak,któryswoimzwyczajemleżałjaknieży-
wywkąciepomiędzylodówkąaszafkąkuchenną,
poderwałsięnarównełapy,wytrzeszczyłoczy,za-
wyłizprzerażeniawpadłpodstół.
Bąbel,widzącnerwowośćmamy,poczułlekkie
zaniepokojenieiniecowiększewyrzutysumienia.
–Widzę,żejesteśzdenerwowana–powiedział
skruszony,przestępującznoginanogę.–Jana-
prawdęcięprzepraszamzatoświadectwo.Alechy-
banajważniejsze,żezdałemdonastępnejklasy,
prawda?
–Świadectwo?–wzdrygnęłasięmama,wciążlek-
kodrżąc.–Jakieznowuświadectwo,oczymtymó-
wisz?Trzebaojcupowiedzieć,żebyumocowałtę
8
