Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Pocomiałabyuciekać?Całkiemdobrzesiędogadujemy.
Janieźlezarabiamipokrywamwszelkiewydatki,aonaoprócztego
dostajekieszonkowe.Mógłbymwręczpowiedzieć,żejestjejzemną
zadobrze.
–Musimyrozważyćwszystkieewentualności.
–Moment.–Kylepotrząsnąłgłową.–Myślipani,że...żemam
ztymcośwspólnego?
Nikkistarałasiępanowaćnadgłosem.
–Wiemzbytmało,żebyoceniać,cosięwłaściwiestało,ale
wsprawachtakichjaktamamyobowiązekzbadaćkażdytrop.Oznacza
to,żeczasamimusimyzadawaćtrudnepytania.
–Naprzykładoto,czybrałemudziałwporwaniuwłasnejsiostry?
–Kylewstałischowałręcedokieszenidżinsów.Zwściekłością
zmarszczyłbrwi.–Proszępani...niemapanipojęcia,przez
coprzechodzę.Mojasiostrazaginęła.Jestemzaniąodpowiedzialny,
awymnieobwiniacie?
Nikkipoczułaskurczwżołądku.
–Niktcięnieobwinia.–Tylerpochyliłsięwjegostronę.
–Nawiasemmówiąc,mojakoleżankawie,przezcoprzechodzisz.
Nikkirzuciłamupełnedezaprobatyspojrzenie.Kontrolawłasnych
uczućokazywałasiędlaniejrzeczątrudną,leczabsolutniekonieczną.
Dziękiniejbyławstaniewykonywaćswojąpracę.TerazKylesięjej
przyglądał,najwyraźniejoczekującjakiegośwyjaśnienia.Wyjaśnienia,
któregoniemiałaochotyudzielać.
Wzięłagłębokioddech,poczymspojrzałamuwoczyizmusiłasię
dowymówieniasłów,naktóreczekał.
–Mojasiostrazniknęładziesięćlattemu.
–Naprawdę?Och...przepraszam.–Kyleponownieusiadł,
splatającprzedsobąręce.–Odnalazłająpani?
Jejdłońbezwiedniepowędrowaładowisiorkawkształcieserca,
wktórymprzechowywałazdjęcieSarah.Częstosięzastanawiała,jak
siostrawyglądałabydzisiaj,gdybynaglestanęławdrzwiach.
–Nie,jeszczenie.
Kylepokiwałgłową.
–Przykromi.
Dziesięćlatkarmieniasięnadzieją,żeSarahnadalżyje.
