Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zobaczyłemijejlękliwieporuszającąsiępierś,ipragnące
pieszczotdłonie.Taboskakobietabeznadziejniemnie
szukała!Krwawekręgizamigotałymiwoczach,akiedy
sięrozpierzchły,zobaczyłemjejuśmiech,znanyimiły
uśmiechLolity.Wszystkobyłotakjasneizwyczajne,
żepoczułemurazęijeszczejakieśbezimienneuczucie
–możewstyd.Przecieżonachodziłaobokmnieprzezrok,
idwa,itrzy,zobaczyłemjąjużdawno,alebyłem
ślepcemiidiotą,itchórzem,i…
–MójBoże–wydusiłemzsiebienasiłę.–MójBoże…
Setkirazy,tysiącerazy…Cozaidiotyzm…
–Jezu…Nareszcie…–powiedziała,wciążsię
uśmiechając,atenuśmiechciąłmniejakbicz,karał
zastraconyczas,zaślepotęinieszczęsnystrach.
Wciążjeszczeniewierzyłem,żejejręce,usta,piersi
wreszcienależądomnie,żeonacieszysięmożenawet
bardziejniżja…żejesttu…ŻeLolitajesttu…żeja,
nieszczęsnydureń,nawetdziśmogłemwszystko
zaprzepaścić…
Niesłyszałem,comówiłapotem.Patrzyłazalotnie
brązowymioczamiimówiłatak,jakbyśmybylistarymi
kochankami,jakbyśmymielinieskończeniewiele
wspólnychwspomnień,jakbyżadnychścianmiędzynami
jużoddawnaniebyło.Ajawciążsięobawiałem,
żewszystkotylkosobiewyobrażam,żewymyśliłemten
cud,ukrywającsięwpustym,żółtawymgabinecie,
próbującocalićsięprzedśmiercią,żeuwierzyłem
whalucynacjęiwkrótceboleśniezatozapłacę.
AleLolitabyłarealnajakmójból,jakmójbraknadziei,
roześmiałasiębezgłośnie,odrzucającdługie,kasztanowe
włosy.
–Jezu,Jezu–powtarzaławciąż.–Tyleczasu…!
Agdybymjeszczetakniztego,nizowegonie…
Znówśmiałasiębezgłośnie,jakbyspadłjejzserca
najcięższykamień,ajazezgroząpoczułem,żepowoli
oddalasięiznikażółtawapustynia,brudnegołębie
miasta,płaskietwarzekanuków,Ahaswerirosyjska
