Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Posiedzimywlesie,pomoczymynogiwwodzie–mówi.
Jestsobota,bierzemyrowery,koc,koszykzjedzeniemipiciem.
Namiejscuokazujesię,żetakichjakmy–spragnionychwypoczynku
–jestdużowięcej.Niektórzymimozakazupływająwwodzie.
Myzmamąleżymynakocuiprzeglądamykolorowepisma.
–Monika,Moniczka,Boże!–zleniwegorelaksubudzinas
przejmującykrzyk.Nabrzegupodskakujegrubaciotkadziewczynki
ichrapliwiebłaga:–Ratujcie,Monikasiętopi,ratunku!
Natychmiastzrywamysięnarównenogi.Naśrodkuglinianek
rozpaczliwiemiotasięjakaśpostać,pewnieMonika,stądniewidać.
Rany,poszłapodwodę,Jezu,znowuwypłynęła...
Iwtedy,zupełnieniewiemskąd(musiałbyćtugdzieśobok),
zjawiasięJacek.NajstarszysynSawickich,którzymieszkająobok
sklepu.Błyskawiczniewskakujedowody.PodpływadoMoniki,
nurkuje,jużjąma,trzyma,jakontoświetnierobi,holuje
jądobrzegu...
–MatkoŚwięta,MatkoŚwięta...–powtarzagrubaciotka.
Resztagapiówstoinabrzegu.Obserwujądramatycznewydarzenie
jakscenęzfilmu.Nieruchomi,milczący,bezzaangażowania
ibezkomentarzy.
KiedyJacekpodpływa,holującMonikę,naszsąsiad,panTomek,
pomagawyciągnąćdziewczynkęnabrzeg.Chybajestprzytomna.
Mamadzwoninapogotowie,aJacekrobiMonicesztuczneoddychanie
iostrożnieodwracająnabok.Gdzieonsiętegonauczył?
–Odsuńciesię!–prosimojamama,boludzieścisłymkręgiem
otoczyliMonikęiudzielającegojejpierwszejpomocyJacka.
Pokilkunastuminutachrozlegasięświdrującysygnałpogotowia.
Akuratbyłoblisko,więcpomocnadeszładośćszybko.Lekarz
wczerwonymubraniuklękanatrawieibadadziewczynkę,sanitariusze
kładąjąnanoszeiniosądokaretki.Aha!Lekarzściskarękęchłopcu.
Aonstoioszołomiony,spoglądawniebo,jakbyniedocierało
doniego,cozrobił.
–Gratuluję!–Lekarzwypowiadadobitnietylkotojednosłowo.
OdtegodniaJacek,słabouczącysięszesnastolatek,cichy,
niepozorny,taki„nikt”,stałsiębohaterem.Ludziegopoklepywali,
