Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PaniLodgeuśmiechnęłasię.
–Dziękujęcizatroskę,Cheryl.Niewątpięjednak,żekomujak
komu,aletobieakuratbezproblemuudasięprzygotowaćwtymczasie
cośniezrównanego.
–Skądtenpośpiech?–zawołaławyzywającoVeronicagdzieśzza
moichpleców.–JubileuszRiverdalejestjużzanami.Dodziśnikt
nawetniewspomniałokapsuleczasu.Muszęprzyznać:trochę
toniezwykłe,żesłyszymyowszystkimtakwostatniejchwili.
Niezwykłe,amożei…podejrzane.
Burmistrzynizaczerpnęłatchu,wyraźniedobierającsłowa.
–Cóż,Veronico,byćmożesięniemylisz.Defactowtysiąc
dziewięćsetczterdziestympierwszymroku,wdniuoficjalnego
podpisaniaaktuerekcyjnegoRiverdale,wspomnianakapsułaczasu
zostałazapieczętowanaprzezradcówmiejskichzjednoznacznym
zamiaremotwarciajejposiedemdziesięciupięciulatachwramach
obchodówjubileuszunaszegomiasta.Wtenwłaśniesposób
upamiętniliswojąostatniąRewięRadości.
–Ipotempoprostuzrezygnowalizcorocznegofestiwalu?
–wyrwałosięBetty,wodzącejwzrokiemodJugheadadoVeroniki.
PaniLodgewsunęłazauchojakiśniesfornylok.
–Przeszliewolucję–odpowiedziaładobitnie.–RewiaRadościbyła
festiwalem,któryupamiętniałczasybardziejniepewne,najeżone
większymizagrożeniami.Ponieważzałożeniemiastamiało
zapoczątkowaćokres,jakprzewidywano,tętniącyżyciem
ipozbawionytrosk,uznano,żekapsułaczasubędziestosownym
hołdemzłożonymprzeszłości.Wkrótceodchodzącątradycjęmiało
zastąpićwielenowych.Takichnaprzykładjaknaszeregularne
noworoczneśniadanieznaleśnikami.
Wstałamzmiejsca.Miałamtegodosyć.
–Ichociażnormalniepowiedziałabymtylko,żekażdylubigorące
ciastoprostozpłytydosmażenia,myślę,żejużporaskończyćztym
