Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zapomnianehistorie
RW2010
DagmaraAdwentowskaUMARŁYCHPOGRZEBAĆ
–Nietrzebabyło.–Zawstydziłemsięlekko,speszonynieprezentem,lecz
bezwstydnąswobodą,zjakąśmierćiżyciesplatająsięzesobą.Pomyślałem
omartwym
dziadku
wsypialni
imartwym
prosiaku,
kłopotliwych
ciałach.
Pierwszegoniechciałemjużnigdydotykać,adrugiepewniebędęmusiał
własnoręcznieoporządzićipodaćnastół.
–Trzeba,trzeba–obruszyłsięsołtys.–Tyzmiasta,toniewiesz,żemytutaj
sobiepomagamynawzajem.Pozatymojciecmójkazał.Mogę…?–Wskazałpalcem
napaczkępapierosów.Poczęstowany,zaciągnąłsięmocnodymem.–Pokłócilisię
zarazpowyzwoleniu,gdywrócilizrobótprzymusowychnaswoje.Ponoćmójojciec
twojemudziadkowicośnagadałojegożonie.Ztegowszystkiegonieodzywalisiędo
siebieponadpięćdziesiątlat.Więcteświnkinastypę,tozdajesięjakoprzeprosiny…
Przyjąłemwięc,bojakżenieprzyjąć.Zniosłemubiteprosiakidozimnej
piwnicy,
przy
okazji
zulgą
stwierdzając,
że
zostały
już
wypatroszone.
Poczęstowałemsołtysakolejnympapierosem.Paliliśmy,stojącwciemnościachna
schodkuprzedkapliczką.
–PanieGrzesiu.–Strachotaklepnąłmnienaglefamiliarnieporamieniu.
–Mogęcimówić:Grzesiu?JaMarianjestem.Więc,Grzesiu…–przeszedłgładkona
nty”–wychodzinato,żetwojeteraztowszystko.–Dłoniąpowiódłwokół,
zagarniającpolazłocącesięjużpszenicą,chałupędziadkową,szopy,stodołęisadza
nią,nakoniecpalcemcelującwmurowanąkapliczkęgórującąnadnami.
–Zgadzasię–poświadczyłemostrożnie.–Dziadekniema…niemiałwięcej
wnuków.Pan…panieMarianie,chceziemięodkupić?
–Janie.Alewiesz,mytuoddawnastaramysięoporządnądrogęprzezwieś,
dojazdowądopowiatówki.Iwszyscyziemiępodbudowęoddali,oprócztwojego
dziadka.
–Niewiedziałem.
Ipoprawdzie,niechciałemdowiadywaćsięwłaśnieteraz.
6
