Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Verlaquespojrzałnaniązaskoczony.Czychciała
dowiedziećsięczegośojegowspółpracownikach
zPałacuSprawiedliwości?Ojegosekretarce,
wytwornejMmeGirard?Pochwiliroześmiałsię,
uświadamiającsobie,żechodziospotkanianaparterze
kawiarni.
–MójnajbliższyprzyjacielJean-Marc,prawniksądowy,
naszkomisarzpolicjiBrunoPaulikorazmojażona
Marine,któradoniedawnawykładałaprawo
natutejszymuniwersytecie.
–Doniedawna?–zapytałLéo.–Rzuciłaprawo?
Verlaqueuśmiechnąłsię,powstrzymującsięprzed
powiedzeniem:„Taksamojakpani”.
Gdyjedlilunch,rozmowazeszłananieruchomości
wAix,gdyżMargauxiLéojakiśczastemu
przeprowadzilisiętutajzParyża.Verlaquezapytał
dlaczego,alenieuzyskałsatysfakcjonującej
odpowiedzi.Zpewnościązewzględówzawodowych
MargauxPerrotpowinnapozostaćwstolicy.Dodatkowo
wspomniała,żejejdziecizpoprzedniegomałżeństwa,
wwiekutrzynastuipiętnastulat,raczejniebyły
zachwyconejejdecyzjąoprzeprowadzce.
–MożeSaszeudałobysięniewyleciećztutejszejszkoły
średniej–zauważyłLéozuśmieszkiemnaustach.
–Sachatomójtrzynastolatek–wyjaśniłaMargaux,
wyraźniezakłopotana.–Niepotrafiakceptować
