Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
atyjesteśterazjeszczebardzoosłabionychorobą
iucieczką.Pandoktormówił,żepowinieneśjeszcze
dobreparęmiesięcywypocząć,boinaczejmożebyć
krucho.Ajaciębardzo,bardzokocham,tatusiudrogi,
iniepotociępotylulatachodzyskałem,byśmi,conie
dajBoże,miałchorować.Zresztąchorytoiwielenie
zrobisz,botamzdrowegotrzeba.
Apodrugie–ciągnąłZdzichdalej,rozczapierzając
swepaluszki–jatosiępsimswędemwywinę,
bonatakiegochłopakaniktuwaginiezwróci.Aciebie
tobymożepoznaliiznówbyłobynieszczęście.Nicbyś,
tatusiu,niepomógł,ajeszczesamwpadłwbiedę.
Apotrzecie–wytoczyłwreszcieswójostatni
argument–ty,tatusiu,musiałbyśmiećdużopieniędzy
ipaszportiróżnepapiery.Ajadostanęprzepustkę
harcerską,apieniędzybędziemipotrzebatyle,cokot
napłakał.Jeszczemożenawetcozarobię.
OjciecuległwięcwkońcuZdzichowymwywodom,
boiciotkaKrysiadonichsięprzychyliła.
–Dałsobieradępierwszymrazem–powiedziała
–todaidrugim.Chłopakjestuczciwyiobrotny,anie
leńiniepędziwiatr;PanBógmupobłogosławi.
Zdzichwtedyażpoczerwieniałzradości,żegociotka
takprzyojcupochwaliła.Poprawdzietomuibyło
dziwno.Myślał,żeodczasuucieczkimawciotceKrysi
zawziętegowroga.Atymczasembyłowprostnaodwrót.
Któregośpięknegowrześniowegowieczoruwyruszył
tedyZdzichnadworzecwGdyni(botamwwilliciotki
Krysimieszkali)iżegnanygorąco,abłogosławiony
nadrogęprzezojcaiciotkę,aucałowanysiarczyście
przezLorynkęidwóchdruhów,młodocianychharcerzy
–ruszyłwświat.
Otiterazwłaśniejechałjużcałąnocicałydzień,
zbliżającsiędogranicyrumuńskiej.Bo,podczasgdy
Zdzichrozmyślałipodrzemywałtrochę,pociągminął
właśnieChodorów,przeskoczyłrzekęDniestr
nawielkimmościepodJezupolem,krótkozatrzymałsię
wStanisławowieiKołomyi,ażwreszciezpiskiem
hamowanychkółwpadłnaperonjakiegośdworcaitam
