Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
modernistycznychkonwencji.
Wiosnaiwino
towgruncie
rzeczyniejednoznaczny,intertekstualnytom
stylistycznychprowokacjimłodego,alejużprzecież
życiowodoświadczonegopoety,którynieustannie
gra–cytuje,zapożyczaiprzekształcacytowanejęzyki,
odpowiadająctymsamymnazapotrzebowanie
historycznejchwiliorazpubliczności,copierwszywyczuł
chybaZawodziński.Podmiottychwierszyto„człowiek
zabawy”51,zanurzonywwielogłosowościkultury,zaśowa
„radosnanutasowizdrzała”52pozostajeświadomie
reżyserowana:imbowiembardziej„ja”poddajesię
szaleńczemuwirowaniuwrytmienatury,tymbardziej
podejrzany,niespontaniczny,wyreżyserowanyokazujesię
toruch.Pókijednakidzie(skacze,biegnie,wzlatuje),
możepowiedzieć,podobniejakTuwim,„mocnomi”–
„jestemżyty”,czyliszczęśliwy.
Drugiednotegotomutotakżeswoisteintertekstualne,
stylistyczne„pasożytnictwo”,Wierzyńskibowiem
doskonalenaśladujeideformujestrategie
ekspresjonizmu,futuryzmu,staffizmu,„whitmanizmu
iegofuturyzmu”53,nietscheanizmuilirykifrancuskiej
(wwydaniuRimbauda)54.Spostrzegłtoswegoczasu
KonstantyTroczyński:
Żywiołowośćbowiemimłodzieńczośćjegopierwszychutworówbyła
raczejliterackaiprogramowa.Byłytomanifestyoptymizmu,awięc
ocenyrzeczywistości,aniewitalnościsamejwsobiejakuTuwima.
Zzajmowanegostanowiskamógłsięwięcpoetałatwowycofać,jako
żebyłotostanowiskomyśloweietyczne.Jego
Wiosnaiwino
,czy
Wróblenadachu
(tomikizokresuideologicznegooptymizmu)nie
dorastająjednakwyżynekspresjidionizyjskiegoupojeniaipoetyckiej
ekstazywprzeżywaniurzeczywistości.Sątoraczejdowcipy,aniżeli
potężnypoetyckiśmiech,swążywotnościąprzejmującyiogarniający
czytelnika55.
Tenbeztroskiiszalonyprzechodzieńz
Wiosnyiwina
antycypujetymsamymswekolejneartystyczne
wcielenia,zwłaszczaliryka-intelektualisty,sprawnie
posługującegosięironiąidystansem56.Możnabywięc
zapowiedziećpóźnegoWierzyńskiegojegowłasnymi
słowami:„cień”jestjuż„wdrodze”.
