Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
***
Eksplozjanajpierwpodrzuciłająwpowietrze,apotemcisnęła
wrwącynurt.Zosiapoczuła,żetonie.Nasiąkniętymundurciągnął
jąwdół.Chciałazłapaćoddech,leczzamiasttegozassaławodę.Przed
oczamizamigotałymroczki,płucaniemaleksplodowałybólem.
SzarpnęłasięwposzukiwaniumocnejrękitegotwardegoWołyniaka,
Adama.Alepomocnejdłoninigdzieniebyło.Zamiasttegopalce
wczepiłysięwoślizgłąbelkęniesionąznurtem.Chwyciłamocniej,
podciągnęłasię,niemalzdzierającpaznokcie,iwreszcieudałojejsię
unieśćustainosponadpowierzchnięwody.Zakasłała,zwymiotowała,
nareszciewciągnęładopłucpowietrze.Mocniejuczepiłasiębelki.
Otworzyłaoczy,wciążodpluwajączprzełykusłodko-zgniło-mulisty
smakWisły.Jakbynietylkomieszkańcymiasta,aleisamarzekabyła
jużtrupem…
Rozejrzałasię.Mijaławłaśnieszczątkiwysadzonegoprzez
NiemcówmostuPoniatowskiego.Niktjużdoniejniestrzelał.Chyba
dlatego,żewokółniejpłynęłomnóstwoinnychszczątków.Wzdęty
trupkonia,zwłokinoworodkaobróconenóżkamiwgórę,półdachu
jakiejśszopy,snopeknadpalonegosiana.
Wodawokółniejpociemniała,przygasła,brzegizrobiłysięczarne
irozmyte.Gdziechłopcy?Czypłynązanią?Odwróciłasięiujrzała
zasobązaśmieconąszczątkami,miejscamispienionąwstęgęrzeki,
wktórejprzeglądałasięczerwono-pomarańczowałunawznoszącąsię
nadmiastem.Iskryipodświetloneodspodudymykotłowałysię
poniebie.Upiornyblasktańczyłidrżałnazmarszczkachfal.Ona
jednakbyłajużnaskrajucienia.Wypływałapozatęgigantycznąłunę,
przyktórejbrzaskwstającegowłaśniesłońcabyłjaknieśmiałyuśmiech
dzieckawobecszczerzącegosiędemona.Rzekaciągnęłajązesobą
corazdalejwbezpiecznymrok.
–Adam!Frank!–zawołała.
Odpowiedziałjejtylkobliskipluskwodyiodległypomruk
wybuchającychpocisków.Byłasama.Chłopcyzniknęli.Ciemniejąca
zkażdąchwiląrzekaunosiłająwnieznane.Aonaniemiałasił,
bywalczyćzjejnurtem.
