Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Zobaczymy,jakzamontowalimójobraz—powiedział,
zsiadającprzedkościołemzbryczki.—Chodź,mojagenerałeczko
—rzekłdociąglejeszczezaspanejZosi,biorącjąwramiona.
—Tatusiu,totenobrazztymstrasznympanem,comalowałeś
ostatnio?—spytałagocórka.
—Tonieżadenstrasznypan,tylkoświętyAntoni,patronrzeczy
zagubionych!—oburzyłsięAndrzej.—Boże,jakatyjesteśdziecinna
jeszcze!Dobrzemówiętato,co?—spytałojca.
WitoldprzytuliłZosięiodparł:
—Maszrację,toświętyAntonijestnaobrazie,ale,mój
Andrzejku,nigdyniemówtymtonemdosiostry.—Apochwili
namysłudodał:—Anidożadnejinnejkobiety.Prawdziwymężczyzna
nakobietynigdyniepodnosigłosu.Słyszałeśbymjanamamękiedyś
krzyczał?Albowzdenerwowaniujejodpowiadałtymtonem?Jędruś…
Andrzejzawstydziłsię.Otworzył,niebeztrudu,ciężkiedrzwi
kościoła,puszczającprzodemtatęniosącegowobjęciachjegosiostrę.
Dopierowtedyodpowiedziałnapytanieojca:
—Nie,nigdy.Przepraszamcię,Zośka.
Wkościelepoporannejmszyczućbyłojeszczezapachzgaszonych
świec.Wbocznejnawiekilkurobotnikówmocowałowłaśnienadwóch
hakachnadołtarzemnowyobrazPileckiego,osadzonywwielkich
złoconychramach.Proboszcz,pomimozaawansowanegowieku,
prowadziłparafięwzorowo.Terazwydawałpoleceniarobotnikom.
—NiechbędziepochwalonyJezusChrystus!—rzekłwpowitaniu
Pilecki,stawiająccórkęnaposadzce.
Proboszczodwróciłsięuradowany,poznającodrazuśpiewnygłos
Witolda.
—O,naszartystazSukurcz!Nawiekiwieków,amen.Właśnie
