Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
44
I.PojednaniewnauczaniuJanaPawłaII
żywąwspólnotą.Wynikastądnietylkoobowiązekdążeniadojedności,ale
takżeodpowiedzialnośćwobecBogaiwobecJegozamysłu,spoczywającana
tych,którzyprzezChrzeststająsięCiałemChrystusa—Ciałem,wktórym
winnysięwpełniurzeczywistniaćpojednanieikomunia.Czyżjestmożliwe,
byśmypozostawalipodzieleni,jeżeliprzezChrzestzostaliśmy«zanurzeni»
wśmierciChrystusa,toznaczywtymwłaśnieakcie,przezktóryBógza
sprawąSynaobaliłmurypodziałów?”(Utunumsint,6).Ikolejnyraz,wzorem
adhortacjiopojednaniuipokucie,papieżprzypomina,żeprawdziwepojed-
naniemożliwejesttylkowprawdzie.Wencyklicezwracasiędochrześcijan,
alechrześcijańskieprzekonanieouniwersalnejnaturzeczłowiekaiuniwersal-
nymcharakterzemisjigłoszeniamiłościBogaumożliwiaekstrapolacjęwagi
tychsłównapolawszystkichdążeńdopojednania:DJedność,jakiejpragnie
Bóg,możesięurzeczywistnićtylkodziękipowszechnejwiernościwobeccałej
treściwiaryobjawionej.KompromiswsprawachwiarysprzeciwiasięBogu,
któryjestPrawdą.WCieleChrystusa,któryjestdrogą,prawdąiżyciem
(por.J14,6),któżmógłbyuważać,żedopuszczalnejestpojednanieosiągnięte
kosztemprawdy?SoborowaDeklaracjaowolnościreligijnejDignitatishumanae
uznajezaprzejawludzkiejgodnościposzukiwanieprawdy,«zwłaszczawspra-
wachdotyczącychBogaiJegoKościoła»,orazwiernespełnianiejejwymogów.
Takwięc«bycierazem»,którezdradzałobyprawdę,byłobysprzeczneznaturą
Boga,któryobdarzaswojąkomunią,orazzpotrzebąprawdy,zakorzenioną
wgłębikażdegoludzkiegoserca”(Utunumsint,18).
Trudnowyraźnierozgraniczyćpapieskienauczanieipraktyczneinicjatywy,
bowiemwtrakciepielgrzymekwygłaszałprzecieżtekstyprzygotowanewcześ-
niej,choćczęstowzbogaconespontanicznymikomentarzami,orazodwoływał
siędoopublikowanychwcześniejdokumentów.Wmojejpracystaramsię
podzielićnauczanieiinicjatywy,zajmującsięnimiodpowiedniowdwóch
różnychrozdziałach,jednakzdającsobiesprawęztrudnościtegopodziału,
częśćinicjatywomówięprzyokazjiprzedstawieniaianalizynauczania,sku-
piającsięnazawartościtekstów,awiększąichczęściązajmęsięwrozdziale
drugim,gdzienaciskpołożęnapraktycznywymiarinicjatyw,choćoczywiście
nieoddzielęichradykalnieodprezentowanychtamtekstów.Mambowiem
świadomośćtego,żepapieżniejestprzedewszystkimdziałaczem,adużobar-
dziejnauczycielem,któregoargumentymająnaceluwsparcieipropagowanie
inicjatywuinnych,zwłaszczaświeckich.Możnajednakwsamymtymnaucza-
niudostrzecaspektbardziejteoretyczny,tekstualny,orazwymiarpraktyczny,
jakimjestnp.kontekstmiejscaiczasuwypowiadanychsłów,inatendrugi
aspektpołożęwiększynaciskwłaśniewrozdzialedrugim.Tujednakmuszęjuż
dotknąćtreściwypowiedziwygłaszanychpodczasważnychpapieskichinicja-
tywpraktycznych.Dotakichinicjatywnależąoczywiściepapieskiepielgrzymki.
Dowiększościludzinajbardziejprzemawiałysłowa,którepapieżwypo-
wiadał,aniepisał,itowypowiadałtam,gdzieichodwiedzał,gdziepielgrzy-
mował.Dotyczytozwłaszczaproblematykipojednaniaimiejsc,wktórych
