Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
„Zprochupowstałeśiwprochsięobrócisz”.Szary
ptakskakałzgałęzinagałąź,jakbychciałznaleźćdla
siebienajlepszypunktwidokowy.Poruszoneliście
chętniezrzuciłyciężarnagromadzonychkropel
porannegodeszczuidrobnastrużkaspłynęłaprosto
nanosstojącegoprzydrzewieksiędza.Mężczyzna
wzdrygnąłsięlekkoiprzesunąłwstronęwzniesionego
kopczyka.Zanimzaintonowałkolejnąpieśń,spojrzał
wkierunkuOlgi.Zwyrzutem?Chybaniemógł
podejrzewaćjejoudziałwzmowie?
Olgauniosławzrok,szukającniepozornego
dowcipnisia.Najchętniejpatrzyłabytamcałyczas,żeby
choćprzezchwilęnieczućnasobieświdrujących
jąspojrzeń.Terazjednakoczekiwano,abytoona
rzuciłanatrumnętępierwszągarśćziemi.Uderzając
owieko,piasekzadudniłgłucho,azustOlgiwyrwałsię
niemalbezgłośnyjęk.
Miałtakiemiłeprzyjaznespojrzenie.Takwłaśnie
popatrzyłnanią,kiedyspytałagoogodzinę,
iprzytrzymałjejwzroknadłużej.Przeczuwała,
żespodobałomusięto,cozobaczył.Jejzresztąteż.
Zawszemiałaogromnąsłabośćdochłopaków
oniebieskichoczach,ależadnejokazji,abyrozmawiać
znimi.Wjejszkolebyłoichtylucokotnapłakał.
Atunagle,jużpierwszegodnia...
–Przepraszam!
NagleOlgauświadomiłasobie,żezwyciągniętąręką
stoinadalnadtrumną,blokującgrabarzomdostęp
dogrobu.Obróciłasięzdezorientowanaiznów
natrafiłanamurwrogichoczu.Zachwiałasięlekko,ale
niktsięniezbliżył.
Poprawiepięciulatachspędzonychwtymmieście
wśródtychwszystkichosóbzgromadzonych
nacmentarzuniebyłonikogo,nakimmogłabysię
oprzeć.Mimoiżnigdynatonieliczyła,wtym
momencieodczuwałaprzykrość,ażzapiekło
jąwoczach.Odsunęłasięszybko,niechcącypopychając
księdza.Spostrzegła,żetymrazemnadobresięnanią
zezłościł.Niechodziłaodkilkulatdokościoła,niebyła
