Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Powiedz,jakmógłbymcipomóc–odezwałsię
Tomek.
Olgawestchnęłaiuśmiechnęłasięlekkodoniego.
–Mamnadzieję,żesobieporadzę–odpowiedziała
zachrypniętymgłosem.
–Wiesz,jeślibędziecipotrzebnapomocprawnaczy
rada,tomożesznamniezawszeliczyć.
–Dziękujęci.Możezajakiśczas.Totaknaglesię
stało...
–Biedulka.–Tomekpoklepałjąporęce.–Nie
przejmujsięniczym.Ludzie...–zaczął,alerozmyśliłsię
iniedokończyłzdania.–Wkażdymrazieniczymsięnie
martw.KiedyGrażynkawyzdrowieje,przyślę
jądociebie.Myślę,żepotychwszystkichprzejściach
potrzebacikobiecegotowarzystwa.
Olgapokiwałagłowąiuścisnęłajegorękę.Nie
przepadałazażonąTomka.Apozatympoprzedniego
wieczoruodwiedziłajużprawnikaidowiedziałasię
odniegowystarczającodużonatematinteresów
prowadzonychprzezKuźmińskich.Wysiadła
zsamochoduiweszłanapodwórko.
–
Dalekojedziesz?
–
spytałArekiucieszyłsię,słysząc
jejodpowiedź.
–
Jatammieszkam,więcjużkogoś
będzieszznaławtejmieścinie.Niemaszsięczegobać.
Autobusszarpałnimiwewszystkiestrony,akiedy
zaktórymśrazemrzuciłjąwkierunkunowego
znajomego,chłopakprzytrzymałjąmocniejwramionach.
Poczuławówczasprzenikającąjąnagłąradość.Toniebył
przecieżkoniecświata.Wszystkodopierosięzaczynało!
–MieszkamyzojcemobokRynku.Mieszkania
pielęgniareksąorzutkamieniemodnas–powiedział.
–Zpewnościąbędziemysięczęstowidywać.
Przekręciłakluczwdrzwiachiwślizgnęłasię
dośrodka.Pustkaiwibrującawuszachcisza,odktórej
możnadostaćgęsiejskórki.Zajrzaładowszystkich
czterechpokojów(łazienkępostanowiłapominąć),
apotemprzeszładokuchniinastawiławodę
naherbatę.
Powolnesączeniegorącegopłynuniepomagałojej
