Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sięprzejściach.Strażnikdrogęmitorowałmiędzy
dworzanamiwpatrzonymiwemnieiszepczącymimiędzy
sobą.
Nakońcukorytarzazeszłamkilkakrokówposzerokich
kamiennychschodachdorozległej,kopulastejkomnaty
zwąskąszczelinązamiastokna.Palącesłońcenie
dochodziłopodkrągłesklepienie,dziękiczemurzeźwy
chłódpanowałwkomnacie.Nowe,złotemprzetykane
oponyzkolorowymiwizerunkamimyśliwców
iuciekającejzwierzynylśniływblaskurozstawionych
posaliłojowychlampek.Naszerokimłożupodścianą
leżałoniedbaleporzuconedrogiepopielicowe[6]futro.
ZapustymdługimstołemsiedziałFryderyk,kuzynmój
stryjeczny,synopiekunamego,iskubałpaznokcie.
Stryjnamewejścieprzestałgrzaćdłonieprzywielkim
kominkuirozłożyłszerokoramiona.Ucałowałmnie
wprzepaskęnaczoleizałożyłkciukizapaszszerokich,
srebrnychogniwspinającyciasnojegodużybrzuch
wciśniętywzielono-złotąkoszulę.Patrzyłnamniedługo
zjakimzadowoleniem.Zawszemówił,żejaniedlabyle
kogo.Iżeposagmójkrólewski,zktóregonic[7]nie
uszczknął,jestgodzienkrólewskiegoskarbca.Spuściłam
oczy.
–Pomniezjechali...–bardziejoznajmiłam,niż
zapytałam.
–Tak.
–Dlaczego?
–Zmarłaichpani.Jadwiga.
–Aledlaczego?
–Codlaczego?–Nasrożyłsię.Pewniemyślał,żedonóg
muupadnę.Stryjnawykłydoposłuchunielubiłwszelkiej
niewdzięczności,odkądżycieZygmuntowi
Luksemburskiemu,królowiWęgrów,uratowałwbitwie
