Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–myślałKrag.
Sankimknęłyszybkoiprzedoczamijadących
zawidniałamała,zacisznawillastojącanapolanieleśnej.
–Tomojawilla–objaśniałHøft–wstylu
staronorweskimimusiszprzyznać,żejestbardzopiękna.
–Istotnie–pełnauroku.–Aczybiałapostać,którą
widzęwoknie,totwojażona?
–Tak–potwierdziłHøft.–Musibyćbiedaczka
wśmiertelnymstrachu.Niedziwięsięjejzresztą.Wszak
istaryżołnierznieczułbysięzbytpewnym,acóżdopiero
młodakobieta.
Sankizatrzymałysięprzedwillą.Obajpanowie
otrzepalisięześnieguiweszlidodużejsali,gdzie
oczekiwałyichwełnianepantofle.
–Twojapanijestnaprawdębardzotroskliwa–śmiał
sięKrag,wkładającpantoflenanogi.
Wkrótcepojawiłasiępanidomu.
–Ach,jaktodobrze,żepanprzyjechałdonas.
Kragukłoniłsięuprzejmie,pierwszelodybyły
przełamane.
–Czysłyszelipanowiekrzyk?–zapytałapaniHøft
powymianiezwykłychuprzejmości.
–Trudnobyłogoniesłyszeć–odpowiedziałmąż.
–Ach,jakjasiędzisiajstrasznieprzestraszyłam.Czy
uważalipanowie,żewrzasktenkryjewsobiecoś
nienaturalnego,jakby...
.
AsbjørnKragzastanowiłsięchwilę.
Istotnie,krzykbyłjakbymieszaninągłosuludzkiego
