Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Proszęsięniczegonieobawiać,panieStampe
–rzekłdoktorHøft.–To,conampantupowie,nie
wyjdzienigdypozaprógtegopokoju.PanAsbjørnKrag
należydomoichnajserdeczniejszychprzyjaciół,którego
dyskrecjijestempewien.Proszęusiąśćipowiedzieć
comapannasercu.
–Panowiesłuszniesiędomyślili–zacząłrządca
–żeprzychodzęwpewnychsprawach,które...które...
–Którychpannierozumie–podpowiedziałKrag.
Rządcaskinąłpotwierdzającogłową.
–Czypanmyśliokrzyku?
–Tak,itotakże.
–Także?Awięcjestjeszczecośinnego?
–Paniedoktorze!Tosąsprawy,októrychwłaściwie
jammówićniepowinien,alejakouczciwyczłowiekwiem,
żedziejąsięrzeczy,któreprzemilczećtrudno.
DoktorHøftspojrzałznacząconaKraga.
–Wpańskąuczciwośćniktniewątpi,panieStampe.
–Pierwotnie–ciągnąłrządca–chciałemsięzwrócić
dopolicji,aleponamyśleprzychodzędopana.Zdaniem
moimzarównoFolgefuchtel,jakijegodziałalność,
sąmocnopodejrzane.
–Czynieprzypuszczapan,żeonjestobłąkany?
–zapytałAsbjørnKrag.
–Nie.–Wykluczamtowzupełności.Początkowoija
takmyślałem,alepóźniejprzyszedłemdoinnego
przekonania.Folgefuchteljestzupełniezdrównaumyśle
ijeślimampowiedziećprawdę,toonjestzbrodniarzem.
–Dziwięsię,żepan,człowiekostrożny
