Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wagi,abyrozmawiaćonichzkimśniewtajemniczonym.Jestrzecząoczywistą,żedogrona
wtajemniczonychniemógłnależećniktzdomowników.
Irekzostałsam.Przezchwilęprzyglądałsięrobotomzbierającymnakrycia,poczym
zerknąłnazegarek,wstałiposzedłdrewnianymischodkaminapiętro,doswojego
uczniowskiegopokoju.Zapięćminutmiałysięrozpocząćostatniewtymrokulekcje.
*
Mijałopołudnie.Szybywoknachgabineciku,wktórymdzisiejszysolenizantsiedział
jużodbliskodwóchgodzin,byłyzabarwionedelikatnymbrązem,dziękiczemuna
środkowymekranieszkolnegoteledatorawyraźnierysowałasięuśmiechniętatwarzpana
MarkaSeyny,historyka,wychowawcyklasy.
–Jeszczerazgratulujęwampromocji–mówiłwłaśnienauczyciel–idozobaczeniaza
dwamiesiące.Ziemskiedwamiesiące–zaznaczyłznaciskiem.–Niechmisięniktnie
„pomyli”iniespóźniojakieśgłupiepółwieku,tylkodlatego,żenajegoplanecieczy
sateliciemiesiąctrwadwadzieścialat…
Zgłośnikaodpowiedziałchóralnyśmiech.
Patrzącnaswójekran,Irekniemógłwidziećtwarzywszystkichkoleżanekikolegów
rozsianychpocałymUkładzieSłonecznym.Tojednakzupełniemunieprzeszkadzało.
Natychmiastpoznawałpogłosiekażdego,ktotylkosięodezwał.Klasabyłazżyta.Przecież
comiesiącwszyscyspotykalisięnaZiemi,wspólniezwiedzalimiasta,pomnikistarożytnej
kultury,uczelnie,biblioteki,muzea.Anazakończeniekażdejwycieczkizbieralisięgdzieśw
górachlubnadwodą,paliliogniska,śpiewalidawneziemskiepiosenkiiurządzalitradycyjne
zabawy.Tak,klasabyłazżyta.
WtejchwilizgłośnikapłynąłcharakterystycznysopranikAnnyzksiężycowegomiasta
Parnas.Cienkigłosikdrżałzemocji,boAnnamówiłaoczekającejjąpodróżynaMerkurego.
ChwilępóźniejodezwałsięAlan,najlepszyrobotykwklasie,mieszkającywosiedlu
orbitalnymAlkazar.Onzkolei,takżeniebezprzejęcia,opowiadałonajnowszymmodelu
turystycznejłodzipodwodnej,wktórejmiałzamiarpenetrowaćdnoziemskiegoOceanu
Spokojnegowokolicachwielkichrafkoralowych.
Rozmowazwychowawcąbyłapogodnajakprawdziwe,błękitneniebo.Nicdziwnego.
PanSeynapokrótkiej,okolicznościowejprzemowiezokazjizakończeniarokuszkolnego
wypytywałterazswoichpodopiecznychoichplanywakacyjne.Alenatympogodnymniebie
odczasudoczasuukazywałysięczarnechmurki.
NapulpicieIrkazapłonęłazielonalampeczka.„Mojakolej”–pomyślałchłopiec.
Odruchowopoprawiłsięwkrześleipowiedział:
–MyzojcemlecimynaZiemię.ChcemyprzejśćodcinekgłównejgraniAndów,a
potemwrócićszlakiemwiodącymprzezmiastastarożytnychMajówiludów,któreżyłytam
jeszczedawniej.
–Proszę,proszę–wyraziłswojeuznaniehistoryk.–Będzieszwięcmiałwakacjenie
tylkopiękne,lecztakżepouczające.Aleàpropospouczające,możewziąłbyśzesobągarść
krystografówzpropedeutykipsychologii?Mówiącmiędzynami,niebyłobyźle,gdybyśw
wolnychchwilachpowtórzyłsobiepewnerozdziały…Samwiesznajlepiej,które…–
wychowawcazawiesiłgłos.
Otoichmurka.
Irekmiałnakońcujęzykapytanie,jakteżpanSeynawyobrażasobie„wolnechwile”
naszlakuwiodącymprzeztropikalnądżunględoskutychwiecznymlodemwierzchołków
Andów,aleponamyślepowiedziałtylko:
–Dobrze.
4
