Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Noja,starośćnieradość–mówipierwszaiobiekiwajągłowami
zezrozumieniemitroską.
Niepotrafiępowstrzymaćuśmiechu.Całelataniesłyszałamtej
mowy.Czuję,jakcośwemniekruszeje,topnieje.Chcęwięcej.
–Ajakonajedzie,tałona,taszóstka?–znówodzywasięjedna
zkobiet.Musibyćstarszaalbobardziejschorowana,bowrękach
trzymalaskę.
–Stajetam,gdzieZosiamieszka.
–Zosia?Czesiachyba.Ta,cojejmążnagrubie8robił.
–Josiętamniemartwia,przecamomyzadarmo,kajchcemy
ikiedychcemy.
Chciałabymdalejmócpodsłuchiwaćrozmowę,alepodjeżdża
autobus,któryzawieziemnienaosiedle.Pozostawiamwięcdwie
kobietypogrążonewdyskusjiiniechętniewsiadamdośrodka.
Kilkalattemu,gdyzTomaszemstanowiliśmyjużparę,nasiwspólni
znajomipoprosilinas,abyśmyzostaliświadkaminaichślubie.
Załatwianieformalnościztymzwiązanychbyłodrogąprzezmękę.
Ponieważmymieszkaliśmyrazembezślubu,niechcianonamwydać
odpowiednichzaświadczeń.Byliśmywkilkukościołach,nimwkońcu
trafiliśmynaksiędza,którynajwidoczniejuznał,żewspólne
mieszkanieniejestażtakątragedią.
Teraz,choćwiem,żeidęnaplebanięwzupełnieinnymcelu,
niepotrafięopanowaćniepokoju.
–Kancelariajestdziśnieczynna,proszęprzyjśćwgodzinach,które
podanesąnadrzwiach–informujemnienieprzyjemnykobiecygłos
wdomofonie.
–Topilnasprawa,ajajestemprzejazdem–tłumaczę,
choćnajchętniejjużzrezygnowałabymztejwizyty.Miałamrację.
Kancelariesąjakurzędy.Zazwyczajodsyłającięzkwitkiem.
–Ksiądzproboszcziwikaryodprawiająmszę.KsiądzMarek
zwizytąuchorego.Niemanikogo.
–Tojapoczekamtutaj–mówięniepewnymgłosem.Spinamsię
wsobie,czekającnareprymendę,jakązarazusłyszęodgospodyni.
–Mszadopierosięzaczęła.
