Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mówićgłośno.Gdybyktośnieodpowiednitousły-
szał,jużbycięniebyło.Rozumiesz!?Anisięważ
zrobićtojeszczeraz!–krzyknąłLeonnaAntka.
–Przepraszam,jatylko…
–Przestań!Nicjużniemów–przerwałmuLeon.
Chwyciłchłopakazakoszulkęiodszedłznim
trochędalejodsąsiednichokien.Przycisnąłgodo
muruizapytał:
–Skądwieszokonspiracji?Niemożesztakgłośno
otymmówić.Ścianymająuszy.Niewiadomodokoń-
ca,kimjesttwójsąsiad.MożewspółpracujezNiem-
cami.Niewiesztego.Jeszczerazpowtarzam.OTYM
niemówisiępublicznie.Jasne?–powiedziałLeon.
–Janekmiostatniomówił,żetygowprowadziłeś
dokonspiracjiiżemaroznosićwiadomości.Wiemteż,
żemasięcośzacząćniedługo–odpowiedziałAntek.
Leonwywróciłoczami,niedowierzając,ileten
młodychłopakwie.
–Skorojużtylecipowiedział,toumówimysię
tak,żejutrobędętuotejsamejgodzinieiwyjaśnię
ciwszystko,jeślinaprawdęchceszwstąpićdonaszej
organizacji.Zresztąkażdapomocsięprzyda.Dotego
czasunikomu,aletonikomumaszotymniemówić.
Dobrze?!–powiedziałLeon,całyczastrzymającchło-
pakazakoszulę.–Aterazwracajdodomuinikomu
22
