Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
szeptaliście.
–Popierwszetoniebyłyszepty,apodrugienicosobienie
mówił,ajagoonicniepytałam.Jaktytosobiewyobrażasz?–dodała
niecooburzona.
–Nie,nookay.Pewnie,żeniemogłaś.Zauważyłaśwjegogłosie
jakiśdziwnyakcent?Wyglądatotak,jakbygośćdłuższyczasspędził
zagranicą.
–Tak,teżnatozwróciłamuwagę.Byćmożeniedawnowrócił
dokraju.Tobywyjaśniało,dlaczegoniktgotuniezna.Ktoś,kto
budujetakiecacka,musimiećniezłąkasę.Tacysązwykleznani,
przynajmniejwnaszymśrodowisku.–Justynaotworzyłasięzeswoimi
wątpliwościami.–Tymczasemniktonimnicniewie.
–Natowygląda,aleco...–urwaławpółzdania,kiedydotoalety
weszłarudowłosapiękność.
Wróciłydostolika,gdziepanowałajużniemalswojskaatmosfera.
Wszyscyznalisiętak,jakbychodzilizesobądotejsamejklasy.
Nieobecni,jakkażepolskatradycja,musieliwypićkarniaka,bywten
sposóbdorównaćhumoremdopozostałych.
ZichpowrotudostolikawyraźnieucieszyłsięArturBralczyk,
czegonieomieszkałoznajmićwdośćostentacyjnysposób.
Naniewielkiejsceniewrogusalirozłożyłsiękwintet,któryraczył
wszystkichznanymistandardamijazzowymi.Naparkieciepojawiłysię
pierwszepary,innizadowalalisięjedyniesłuchaniem.
Justynawyłączyłasięnachwilęztowarzyskiejfrywoliirozmyślała
oŁukaszu.Zastanawiałasię,czytoonjesttymtajemniczym
darczyńcą.Starałasięjednakniedopuszczaćdosiebietakiejmyśli,
choćwielewskazywałonato,żetomożebyćprawda.
–Justynko,cocijest?–zapytaławpewnejchwiliAgata.–Stałaś
sięnagletakamilcząca,nieobecna.Źlesięczujesz?
–Maszrację.Nieczujęsięnajlepiej.Rozbolałamniegłowa,chyba
potychkarniakach.Nielubięmieszaćalkoholi.
–Możeweźmiesztabletkę?
–Czyjawiem?
PółgodzinypóźniejJustynapodjęłastanowcządecyzję,żeidzie
dodomu.Tabletkiniepomogły,adotegopojawiłysięjeszcze
dolegliwościżołądkowe.PrzeprosiłaAgatęipodziękowaławszystkim
