Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AlicjaJordanwydawałasięwesołaiżywajakzawsze.
Jakdzielnieoparłasięlatom!
– Alec,drogi,staryprzyjacielu...–wybuchnęła
wesoło.
Ująłjejobiewąskieręce.
– Jakżesięcieszę,Alicjo,żepaniąwidzę!–Przysunął
jejskórzanyfotel.–Honorowemiejscedlapani.Zawsze!
Usiadłazuśmiechem.Edenbawiłsięnożem
dorozcinaniapapieruiodzyskałpowolipanowanienad
sobą.
– Awięc...cotochciałempowiedzieć...odkiedyjest
panitutaj?–zacząłrozmowę.
– Zdajemisię,żeodczternastudni...Słusznie,
wponiedziałekupłynęłoczternaściedni!
– Niedotrzymałapaniobietnicy,Alicjo.Nie
zawiadomiłamniepani.
– Aleprzeżyłamtakrozkosznegodziny!Wiktorjest
dlamniezawszetakiczuły!
– Zapewne–Wiktor–powodzimusięniewątpliwie
dobrze?–UczucielekkiegoniezadowoleniaskłoniłoEdena
dospojrzeniawokno.–Mgłaznika,prawda?Będzie
jeszczepięknydzień...
– Kochany,staryAlecu,niepotrzebujepanwcale
wybadywać.Niejesttomójzwyczaj.Najpierwinteres
–otomojadewiza.Jesttak,jakpanutelegrafowałam:
zdecydowałamsięsprzedaćperłyPhillimore’a.
Edenskinąłgłową.
– Dlaczegonie?Jakiżcelmiałybyzresztą?
