Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Kobieta,jedynieorokstarsza,nierobiłaztego
problemów.
–Cześć,bratankumojegomęża–odparła,uśmiechając
siępogodnie.–Błażejuwielbiapozowaćnazłego
chłopczykaiszokowaćludzi.Proszęniezwracać
natouwagi.Tonaprawdęfajnychłopak.–Przesłała
uśmiechRudnickiej.
InnegozdanianiżbratowabyłHenryk.
–Błażej,idźdosiebieioporządźsięjakoś–powiedział
chłodno.–Otwoimzachowaniuporozmawiamypóźniej.
–Rozkaz,paniegenerale–zasalutowałmężczyzna.
–Przestańsięwygłupiać,pacanie–wycedziłaSara.–
Wynośsięstąd.
–Siostrzyczko,pamiętaj,żewartobyćmiłymdla
rodzeństwa,możeszkiedyśpotrzebowaćnerki.–
Uśmiechnąłsiękrzywo.–Widzę,żesiostrunianiechce,
żebymbyłnajejzaręczynach.Wiedziałemotym
odpoczątkuidlategoprzyszedłempóźniej.Okej,znikam,
niebędępsułtejpięknejuroczystości–powiedział
drwiącoisięwycofał.
Wyglądemprzypominałtrochęswojąsiostrę–tylko
włosymiałinne,jasne,przezktóresprawiałwrażenie
dużomłodszegoodSary.
Kiedychłopakzniknąłzpolawidzenia,Sarasię
podniosłazkrzesła.
–Terazporanaoglądanieprezentów.Dan,zobacz,ile
paczekprzyniósłkurier.
–Chybazawcześnienaprezenty.Wręczasię
jepoślubie,anieprzedślubem.–Danielwzruszył
ramionami.
–Aleniektórzyludzieprzysłalinamjejużteraz–
odparła.–O,tenjestodmoichdziewczynzapteki.
