Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1
Wcze​śniej
Ś
sięodniegonieodwrócił:jegoramionainogibyłyzbytciężkie,
wiatłozkorytarzapadłonatwarzchłopca,któryporazpierwszy
obrożanagardlezbytmasywna,zbytmocnozaciśnięta.Zresztą
odwra​ca​niegłowyni​gdygoprzedniczymnieuchro​niło.
Postać,którastanęławdrzwiach,nachwilęsięzatrzymała–jakby
zauważajączmianę–poczymuklękła,bygwałtownymiszarpnięciami
uwolnićgozuściskuskórzanegopaska.Gdyobrożaopadła,postać
wyciągnęłarękęichwyciłagarśćjegoczarnychwłosówtużprzy
skó​rze.
Nawetwielelatpóźniejnieumiałbypowiedzieć,czymten
konkretnymomentróżniłsięodinnych.Byłzagłodzony
iwyczerpany,czułciężarwłasnychkościizmaltretowanego,
posiniaczonegociała,ioddawnabyłprzekonany,żekażdym
centymetremsiebiepogodziłsięjużztym,jakwyglądajegożycie,ale
wtedy,kiedyjejpalcewkręciłymusięwewłosy,apaznokcieboleśnie
podra​pałyczaszkę,cośsięwnimobu
​
dziło.
–Tymałebydlę–powiedziałanieobecnymtonem.Zasłoniłasobą
niemalcałeprzejście,odcinającwiększośćświatła.–Tymałe,brudne
bydlę.Cuch​niesz,wieszotym?Małecuch​nącegówno.
Byćmożewostatniejchwilizorientowałasię,coobudziła.Przez
ułameksekundybłyskjakiejśemocjiożywiłjejbladą,nalanątwarz;
możedostrzegławjegooczachcoś,czegowcześniejniezauważyła.
Wyraźniewidziałspanikowanespojrzenie,jakieposłaławstronę
obroży.
Alebyłozapóźno.Chłopiecskoczyłnarównenogizszeroko
otwartymiustamiipalcamizakrzywionymiwszpony.Odskoczyła
zkrzykiem.Tużzaniązaczynałysięschodyprowadzącenapółpiętro
–pamiętałtomgliściejeszczezczasówsprzedschowka–iteraz
spadaliznichoboje:wyjącedzieckoiwrzeszczącakobieta.Upadek
trwałmgnienieoka,aleprzezcałelatabędziepamiętałkilkaostrych