Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Oczywidzące
J
ezusteżgłosiłkazania.Wieleznichmiałoformęprzypowieści.
Byłatoformawówczasprzyjętawśród„uczonychwPiśmie”.
Przykuwałauwagęopowiadaniemiobrazamizcodziennegożycia.
Miałateżposmakzagadkiizmuszaładomyślenia.Niepodawała
gotowegowniosku,leczjedynieprzesłanki,zktórychsłuchaczsam
miałwyprowadzićwniosek.Niezawszejednaktametodaprzynosiła
owoce.Słowojestjakziarno.Gdysięjezasiewa,jednomożeupaść
naziemięskalistą,innemiędzyciernie,atylkoniektórewydadzą
spodziewanyplon.Tojestprzypowieśćosłuchaniuprzypowieści
(Mk4,3-9),niejakokluczdowłaściwegokorzystaniaznich.Może
właśniedlategoJezuswyjaśniłtęprzypowieść.Pozatymjednym
przypadkiem,czyniłtotylkozdawkowoijakbymimochodem(np.
Mt21,42-44;Mt25,29).Tymrazemzrobiłtowprost,naprośbę
uczniów,alezanimtouczynił,wypowiedziałdziwnesłowa,niemal
dokładniecytującprorokaIzajasza(Iz6,10):
...wszystkodziejesięwprzypowieściach,aby„patrzylioczami,anie
widzieli,słuchaliuszami,anierozumieli...(Mk4,11-12).
Czyżbynaprawdęchciał,żebyniewidzieliinierozumieli?
Oczywiście,nie.Ztychsłówprzebijajedyniegłębokie
rozczarowanie.Możnasłuchaćinierozumieć,naprzykładgdysłowo
padanaskalistąziemię,alepatrzećiniewidzieć...?Oczy
sąświadkiem,któryniekłamie.Możnajeconajwyżejzamknąć,
byniewidzieć,lubpatrzećwinnymkierunku,bywidziećcoinnego.
„Oczywidzące”totakieoczy,któremająodwagęwidziećto,
nacopatrzą.
