Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
DODIABŁAZBOGIEMRW2010
GrzegorzPiórkowskiKismet
Stałigapiłsięgłupio.
–Janek.
–Aha.
–Tyżyjesz.
Włożyłemrękępodkoszulę,pomacałemsiępoboku–byłtamwielkiskrzep.
Syknąłemzbólu.Alemogłemiść,jedyniekulałemtrochę,bólniegorszyniżprzy
porządnymstłuczeniu.
–Żyję.
–Jak?
–Widaćspartaczyli.Zapomnielimiobciąćgłowy.
–Alejakbyzaczęli.
Dotknąłemszyi.Rzeczywiście,teżskrzep,niczymczerwonystryczek.
–Ruszylituodrazu?
–Co?
–Potym,jakmniezłapali.Daliścieradęsięwycofać?
–Tak.Alenieprzyszliodrazu.
–Nicsięjużniepali.
–Jakto?
–Powinnosięjeszczepalić,domybytakszybkoniezgasły.Gdybyzaczęli
jakośszybciej,odrazu,tomożejużbywszystkowygasło.Atakpowinnobyć
chociaż
ciepłe.
Bo
przecież
mieszkańcy
sami
by
tego
nie
podpalili...
Wyprowadziliścieich,prawda?
Milczałdługo,spojrzałwstronę,zktórejprzyszedłem.
–Janek,jakmyślisz,ilecięniebyło?
Terazjanicniemówiłem.Tujużwszystkowygasło.Dawno.Dziesiątkigodzin
temu.
–Ile?
37
