Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
przedewszystkimosiebiesamego.Łzystanęłymiwoczach,aklucha
wgardlezniekształciłamójgłos.
–Widziałeśsięznim,tak?Jakonsięczuje,Fin?–Dlaczego
właściwiezapytałamotodopieroteraz?Powinnambyłatozrobić
nasamympoczątkurozmowy.
–Ajakmyślisz?–Finlaywypuściłpowietrze,jakbymógłwten
sposóbcokolwieknaprawić.–Jestprzerażonytąsytuacją.Alejestteż
silny,musizacisnąćzębyiwytrzymaćdomomentu,ażudanamsię
gostamtądwyciągnąć.Prosił,żebyciprzekazać,żeciękocha.Iże
manadzieję,żewniegowierzysz.
–Oczywiście,żewierzę–powiedziałampółgłosem.–Przekaż
muto,gdysięznimznowuzobaczysz.
–Samateżmutomożeszprzekazać.
–Jak?–Nierozumiałam,comanamyśli.
–Możeszdoniegonapisać–wyjaśniłFinlay.–Napewnopomoże
muświadomość,żejesteśpojegostronie.Alenieużywajswojego
prawdziwegoimieniaaninazwiska,botamsprawdzająlisty.
Szczególniewareszcieśledczym.Wymyślsobiejakiśpseudonim
iwyślijlistdoniegopocztą,byleniezeswojegomiasta.
Westchnęłamciężko.
–Okej.Takzrobię.
Mamdoniegonapisać.List.Rany,przecieżniemogęsiedzieć
wHighWycombeitylkopisaćlistówdowięzienia!Alewiedziałam,
żeFinlayniepozwolisobiepomócwdochodzeniuprawdy.
–Świetnie.Muszękończyć.Uszydogóry!Damznać,gdytylko
czegośsiędowiem.
–AcozEdiną?Jesttamztobą?
–Nie,wracadziśdoLondynu.Byłataksamozachwyconajakty,
gdysiędowiedziała,żeniepowinnaściągaćnasiebieuwagi.Jeśli
