Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Chwileczkę.–Mójtataodwróciłsięwstronęlodówki,naktórej
wisiałkalendarz.–Kiedyjesttermintwojejrozmowywstępnej
wLondynie,Kenzie?
Opowiadałamrodzinie,żemamumówionąrozmowę,alenie
podałamdokładnejdaty.Możepowinnamskłamać?Nie,lepiejnie.
–Dziśbył,jużjestempo.
Tatazrobiłwielkieoczy.
–Inicniemówiłaś?Jakposzło?
–Eee…Chybawporządku,dzięki.–Orany,alebeznadziejna
zemniekłamczucha.–PoznałamGlorięFowlerjużwcześniej,więc
nieprzeżywałamtegoażtakbardzo.Odezwąsięwciągumiesiąca.
Tatauśmiechnąłsiępodnosem.
–Jestemzciebienaprawdędumny,skarbie.
Skinęłamtylkogłowąispuściłamwzroknaniemalnienapoczęte
jedzenie,podczasgdySusannazaczęłaopowiadaćoOksfordzie,gdzie
Alexwybierałsięnastudiajesienią.Gdyjednakpóźniejzajęłyśmysię
sprzątaniem,Willazapytałamniepółgłosem,czywszystkozemną
wporządku.ApotemzrobiłatoJuliet.Iwtedypoczułam,żeniezniosę
animinutydłużejtegoudawania,żewszystkojestokej.Skorzystałam
zchwilizamieszania,gdywszyscyprzeszlidosalonu,spojrzałam
nakomórkę,achwilępotemwybiegłamdoprzedpokoju,żebywłożyć
buty.
–Oj,zapomniałamzrobićcośważnego,niestetymuszęwasopuścić
–oświadczyłam,spieszącsiędowyjścia.
–Teraz?–Tatazmarszczyłbrwi.
–Tak,toważne.Lyallzostawiłmipewnąrzecz,którąmiałam
przekazaćjegosiostrze,ionategowłaśnieterazpotrzebuje,więc
muszęjejtozawieźćdoLondynu.Willy,mogęwziąćtwojeauto?Loki
przecieżstoiwzakładzie.–Sięgnęłampotorebkęleżącąkołowejścia.
