Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
człowieka.
„Istniejądwie,zazębione,alenieidentyczne,historieaforyzmu.
Terminpojawiasięwstarożytnościjakotytuł–aphorismoi–zbioru
regułmedycznychwchodzącychwskładCorpus
Hippocraticum.Znaczytyle,co«określeniegranic»,«oddzielenie»,
«definicja».Przejęligowpóźniejszychwiekachautorzyspisujący
rezultatydociekańzzakresuastronomii,fizyki,polityki,etyki,teologii.
Aleaforyzmniesłużyłtylkowiedzyipragmatyceżyciowej,próbował
równieżwyrazićniewyrażalne.Dlaautorówśredniowiecznych,później
PascalaczySimoneWeil–okazałsiędoskonałąformązapisu
doświadczeniamistycznego.Tedwasprzecznedążeniastale
przypominają,żeaforyzmbierzeswójpoczątekwbłogosławionej
epoceprzedspecjalizacyjnej,nimzreligiiwyłoniłasięfilozofia,
azniejnaukiszczegółoweiliteratura.Nawetaforyzmwspółczesny,
wtymaforyzmLeca,zanurzonywpospolitościidotkliwej
detalicznościdniacodziennego,alepozbawionyostrożnościfilozofii,
pedanteriinaukiidogmatycznościreligii,zachowujezdolność
docieraniajednymskokiemdopierwotnejpełniznaczenia”(Lidia
Kośka).
Kierkegaardtwierdził,żeparadoksjestdlamyślicielaźródłem
namiętności–amyślicielpozbawionyparadoksujestjakkochanekbez
uczucia;jestlichąmiernotą.
Najwyższymparadoksemjestpróbaodkryciaczegoś,czegomyśl
niemożepojąć.„Tamgdziezawodzilogicznedowodzenie,
obiektywizującasystematyzacja,tamrozciągasiękrólestwoaforystyki,
tamzaczynakrzewićsięparadoks.To,cojestprawdziwienowe,
maczęstowsobiecośparadoksalnego”(CezaryRowiński).Aforysta–
korzystającyzsiłyisugestywnościparadoksu–posiadaumiejętność
odkrywanianowychaspektówbytuorazprzedstawianiatychodkryć
wnowatorskisposób(syntezatreściiformy).Paradoksjestbowiem
twierdzeniemniezgodnymzogólnieprzyjętymimniemaniami,
