Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zda​rzają.
–JednakmiędzydwiemaliniamifamiliiMorville’ów
pa​nujeśmier​telnanie​na​wiść.
–Ależtobar​dzoźle!–za​wo​łałaLotkaprze​stra​szona.
–Za​pewne.
–Jestempewna,żeFilipniezrobinicnieszlachetnego.
Leczjakżeonibędąsięzga​dzać?
–Donasnależyutrzymywaćzgodęjakmożna
naj​dłu​żej.
WtejchwiliusłyszanoturkotpowozuiCharlotta
pobiegłanastanowisko,zktóregorobiłaobserwacje,
pozostawiającbratazachwyconego,żetakłatwoudało
musięzniejza​żar​to​wać.Wkrótcepo​wró​ciłanapal​cach.
–OjciecipanMorvilleprzyjechali,alezdajemisię,
żeFi​lipaniema,ni​g​dziegoniewi​dzia​łam.
–Naturalnie,gdyżniezajrzałaśdokieszenijego
ku​zyna.
–Karolu,żartujeszsobietylkozemnie!Przecieżnie
mó​wisztegona​prawdę.
NiespokojnygłosmałejdziewczynkibawiłKarola
niesłychanie,toteżnieprzestałjejdokuczaćwten
sposób,ażdochwili,wktórejLauraiAmeliaprzybiegły
zwia​do​mo​ściamionie​zna​jo​mym.
–Przy​je​chał!–za​wo​łałyra​zem.
–Bar​dzoprzy​zwo​ity–za​wy​ro​ko​wałaLaura.
–Bardzomiły!–zawołałaAmelia.–Imatakiepiękne
oczy.
–Pełnewy​razu–do​rzu​ciłaLaura.–Och!
Wykrzykniktenwywołałgłosjejojca,któregousłyszała
zaprzy​mknię​tymidrzwiami.
–OtonaszbiednyKarol–mówił.–Chodź,możesz