Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Połacinie!–zawołałKarol.–Domyślałemsię,
żetłumaczyłeś.Czytotwojaksiążka?
–Tak.
–Czytobardzotrudno?Chętniebymtoczytał,gdyby
miktodopomógł.
–Jeślitoomniechceszmówić–powiedziałWalter–
tojestemgotów;alesamwidziałeś,żenienależę
donajsilniejszych.
–Właśnieztegopowodu–wyrzekłKarol.–Byłbymcię
zchęciązrobiłkawaleremzłotegorunazato„ovis”!
Nauczycielimógłbymmiećtuzinami.Alerówny
miwnieuctwie,jestnieoszacowany.
–Zatemukładjestzawarty–powiedziałWalter–jeśli
tylkoFilipzechcenampożyczyćksiążkę.
Dzwonekoznajmił,żepodwieczorekgotówimłodzież
przeszładojadalnegopokoju.PanEdmonstoneprzybył
podkoniecpodwieczorkuzadowolony,żejużukończył
swojąkorespondencję,leczskarżącsięnaniepogodę.
–Dziśniemanicdoroboty,chybazagraćpartię
bilarda–powiedział.–Powiadaciezawsze,żebilardjest
bezużytecznymsprzętem,codomniejednak,tonie
wiem,cobymrobiłbezniegowsłotnednie.Filipmnie
pobije,jakzawsze,aWaltermożewziąćktórąśzpanien
naczwartego.
–Dziękuję–odrzekłWalter–alejaniegram.
–Niegrasz?O,towkrótcecięnauczymy,ajawezmę
mojąmałąAmyprzeciwtobieiprzeciwFilipowi.
–Nie,dziękuję–powtórzyłWalter,rumieniącsię–
dałemsłowo.
–Rozumiem!Dziadkowi?Niebyłbyuważał
zpewnościązazłenaszejgry.Niegramynapieniądze,
tosięrozumie.
