Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
20
WPROWADZENIE
Dsymbolempaństwaijednościnarodu,doktóregonależywładzasuwerenna”,wypełniają-
cymjedyniefunkcjeceremonialno-reprezentacyjne.Zaczynałsięnowyrozdziałwhistorii
japońskiejmonarchii.Choćcesarzstraciłniemalwszystkieprerogatywywładzy,pozostał
ostojątradycji,takważnejdlatożsamościkulturowej.Towłaśnienadworzecesarskimwiele
wiekówwcześniejzaczęławykształcaćsięspecyficzna,dziśuznawanazatradycyjną,kultura
dworska,specyficznezwyczajeiobyczaje,którychczęśćwróżnychformachprzetrwała
dodziś.Ponadtocesarzpozostałgłównymkapłanemreligiishintō,dojegoobowiązków
należycelebrowanienajważniejszychświątcesarskich.Choćwzwiązkuzkonstytucyjnym
rozdzieleniemreligiiodpaństwaświętatetraktowanesąjakoprywatneuroczystościdomu
cesarskiego,wielowiekowatradycjaprzetrwała.
DługozastanawiałamsięnadpropozycjąWydawnictwaNaukowegoPWNopisania
historiikulturyjapońskiej.Decyzjaniebyłaprosta,ponieważ,zgodnieztym,conapisałam
wyżej,równieżkulturajapońskaobejmujewielewartościmaterialnychiniematerialnych,
wtymtakie,którenienależądoobszarówmoichgłównychbadań.Podługichprzemyśle-
niachpostanowiłamjednakpodjąćtępróbę,uznając,żemojewieloletniedoświadczenia
badawczeidydaktycznejaponistki-historyczkidająmiprawodoprzedstawieniawłas-
nejwizjikulturyjapońskiej,dlaktórejważnabyłatakżepracazmoimiseminarzystami
wjaponistyceUniwersytetuWarszawskiego.Niejestemspecjalistkąwzakresiereligii,filo-
zofii,literaturyczysztukiJaponii-szczegółowebadanianadtymidziedzinamiprowadzą
mojekoleżankiikoledzyjaponiściorazinnibadacze.Niezamierzampowielaćwtejksiążce
szczegółowychwynikówichbadań,alekorzystającznichorazzniezbędnychkonsultacji
znimi,atakżezwłasnychdoświadczeńiprzemyśleń,chcęprzedstawićto,couznałamza
najważniejsze,najbardziejcharakterystyczneinajtrwalszedlakulturyjapońskiej.Czytel-
nikówzainteresowanychwynikamibadańtychspecjalistówodsyłamdoichprac,których
tytułyumieściłamwbibliografii.
Wtymmiejscuchciałabymwymienićtylkodwieosoby-moichwspaniałych
Mistrzów,Profesorów,JolantęTubielewicz(1931-2003)iWiesławaKotańskiego(1915-
2005).Toonisprawili,żenastudiachjeszczebardziejpokochałamJaponięitakwielelat
swegożyciaorazpracyzawodowejwjaponistyceUniwersytetuWarszawskiegopoświę-
ciłambadaniomhistoriiiszerokorozumianejkulturyJaponii.ProfesorKotański,twórca
japonistykiwarszawskiejipolskiejwogóle,byłjęzykoznawcą,religioznawcąitłumaczem
literatury,głównieklasycznej,aleprzedewszystkimniestrudzonymbadaczemźródełkul-
turyjapońskiej.PodstawąjegobadaństałasięwspomnianajużkronikaKojiki,najstarszy
zzachowanychzabytkówpiśmiennictwajapońskiego,cennedziełoliteraturynarodowej
orazświętaksięgasintoizmu.ProfesorTubielewiczbyłahistoryczką,zwielkąpasjąbadała
japońskąstarożytnośćorazczasynajdawniejsze,októrychwiedzęczerpałaizarcheo-
logii,izestarychkronik,agłówniezNihonshoki.PodobniejakProfesorKotański,ale
przyużyciuinnejmetodologii,usiłowaławyjaśnićgenezępaństwajapońskiego,początki
dynastiicesarskiejifenomenjejciągłości.TowłaśnieOnisprawili,żetakbardzointeresuje
mniehistoriajapońskiegodomucesarskiego(kóshitsu),czylicesarza(tennó)ijegorodziny
(kózoku).RównieżzwdzięcznościdlaNichpostanowiłamwątekcesarzy,tegotaktrwałego
elementukulturyjapońskiej,uczynićosnowątejksiążki.
