Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nosem.
–Toznaczy?!–Petrusspojrzałnaniązukosa.Już
miałcośodpowiedzieć,aleLulazłapałagozarękaw
idośćbezceremonialniepodsunęłamukomórkę
zartykułemzinternetu.Czuła,jakswędzijąlewałopatka;
zwyklebyłtoznak,żewartosięnadczymśzatrzymać.
Pomyślała,żemożetuznajdzieprawdziwąinspirację
doksiążki,nietylkodoreportażuohistoriizgromadzenia.
Petrusspojrzałnaekran,zrobiłkwaśnąminę
iodwróciłwzrok.
–Możesobiepogadamy,pooglądamynajpierw,
comytumamyzaskarbyzróżnychwiekówikrajów?
Poznamysiętrochę…–Zacząłstukaćpalcemwsrebrny
świecznikiobłupywaćgozwosku.
–Oczywiście,oczywiście,wszystkopokolei.–Gabriel
pośpieszyłzpomocąiobskubałświecznikzdrugiejstrony.
–Zwiedzajmydalej.
Wkońcuzatrzymalisięprzyżelaznejfurteczce,
odgradzającejschodynadółwkorytarzuprzymuzeum.
–Acotamjest?Możemyzejść?–zapytałaAda,
przekręcającuroczogłowęokolonąpierścieniem
płomiennychpukliidokładającdokompletubłagalne
oczyKotawbutachze
Shreka
.Zawszedziałało.
–O,totylkozejściedopodziemi,niewpuszczamy
donichnikogo,samirzadkotamschodzimy,boipoco?
Tojestrupieciarniaitakietam,resztazasypana
–wymówiłsięPetrus.WidzącjednaksmutnąminęAdy,
powiedziaługodowo:–No,dobrze,jużdobrze,pokażę
wam.Wejdziemytamnachwilę,aletylkonachwilę.
