Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nieznam.–Prychnęłalekceważąco.
–Jateżnieznam…–Pięknośćwczarnejsukniode-
zwałasiędużouprzejmiejszymtonem.Przyodrobinie
wyobraźnimożnanawetbyłouznać,żeosobapodpo-
rucznikająniecozainteresowała.Niskiniebył,anieco
pociągłatwarzmogłabysiębardzopodobaćkobietom,
gdybyniejedenfeler:przesadniedużynos.
–ZktórychLorenców?–Ta,któraodezwałasięjako
pierwsza,poprawiłaopaskęnawłosach.
–Zżadnych!–warknąłwmyślach,nagłosjednakpo-
wiedział:
–Paniepozwolą,żesięprzysiądę?
Damawczarnejsuknijużmiaławyrazićaprobatę,
alekoleżankapowstrzymałajągwałtownymruchem
dłoni.
–Czekamnakogoś.–Tabardziejwyniosłaspojrzała
namężczyznęlekceważąco.Powiedziałatoprzytymto-
nemdającymjasnodozrozumienia,żemówiniepraw-
dę.Chciała,żebynieznajomymiałtegoświadomość.
–Paniteżoczekujetowarzysza?–Lorencobdarzyłko-
bietęwczerninajbardziejuwodzicielskimuśmiechem,
najakipotrafiłsięzdobyć.Wdzieciństwiebyłtypem
chłopca,ojakimmawiasię:nchciałbym,alesięboję”
.
Walczyłjednakznieśmiałościątakdługo,ażnauczyłsię
działaćbezwzględunatowarzyszącemuzawszenapię-
cieemocjonalne.Takbyłoteżitymrazem.
–Ja…–Zawahałasię.
–Czytentypnarzucasiępaniom?–Obokpodporucz-
nikawyrósłnaglemężczyznawyższyodniegoogłowę.
Lorencspojrzałnanieznajomego.Zlustrowałgoszyb-
kowzrokiemiażjęknąłwduchu.Birbantmiałnasobie
52
