Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Realnośćświatairzeczywistośćtelewizyjna
21
nowarzeczywistość.Wpóźniejszejswojejpracyautorrozwijatękoncepcję,anali-
zującjąwaspekciediachronicznymikontekścierozwojumediówcyfrowych,które
jegozdaniemspowodowałyjeszczesilniejszeoddzieleniewłasnejkreacjonistycznej
przestrzeniodrealnościświataobiektywnego.Wskazujeonnawetnakilkastadiów
obrazuprowadzącychdounicestwieniaizanikurelacjitychdwóchrealności.Odod-
zwierciedleniagłębokiejrzeczywistości,przezjejwypaczenie,następnieskrywanie
nieobecnościgłębokiejrzeczywistości,ażdostadium,wktórymobrazpozostaje
bezzwiązkuzjakąkolwiekrzeczywistością.WrezultacieBaudrillardstwierdza,że
wówczasobraznjestczystymsymulakremsamegosiebie”(Baudrillard2005:11).
nRzeczywistośćtelewizjitohiperrzeczywistość,wykreowanytwór,któryjestkon-
struktemkombinacjiizależnościznakowychzachodzącychwiluzyjnychkonfigura-
cjach.Tojednak,copojawiasięnaekranie-owaformailuzyjnegoświata-okazuje
siębardziejrzeczywistaniżrzeczywistość.Hiperrealność,obojętnawobecświata
wyobraźniiwszelkichpodziałównato,corzeczywiste,ito,cowyobrażone,pozwala
jedynienaorbitalnąrekurencjęmodeliinasymulowanegenerowanieróżnic”(Bau-
drillard,1997:177).
Treściiobrazytelewizyjne,którenapoczątkustanowiłyreprezentacjęrzeczywi-
stości,przestająpełnićtakąfunkcję.Wkonsekwencjiuwalniająsięodrelacjiwobec
rzeczywistości,usamodzielniająsięistająsięsamodzielnymibytamidziałającymi
wobrębiesystemumediówiichrealności.ProcesopisanyprzezBaudrillardatłu-
maczyistotęegzystencjimedialnejrzeczywistości,któranwypączkowała”izaczęła
żyćwłasnymżyciemiprodukowaniemwłasnychtreści.Materiałemdotakiejpro-
dukcjiwpierwszymetapiestałasięrzeczywistośćobiektywna.Natejbaziewyrosła
nadbudowarzeczywistościmedialnej,którawpewnymmomencie,odnoszącsiędo
własnejegzystencjiitreści,stałasięniezależnymbytem.Rzeczywistośćmedialna
uzyskała,wpewnejfazieswojegorozwoju,dojrzałośćizdolnośćsamodzielnegoist-
nienia.Obecniejednamedialnawypowiedź,naprzykładpolitykalubprezenteratele-
wizyjnego,wywołujekreacjękolejnychtreścimedialnych.Wszystkieonenawzajem
siędosiebieodnoszą,częstoniemającżadnegozakotwiczeniaiugruntowaniawrze-
czywistościrealnejalbojestonojedynieminimalne.Pojawiająsięzatemrozmaite
interferencjeintertekstualneiinterobrazowe,którychegzystencjaidziałalnośćnie
jestdeterminowanainnąrzeczywistościąpozawłasną,telewizyjnączyteż,szerzej
rzeczujmując,medialną.Istotązaistniałejsytuacjijestnietylkowspółegzystowanie
owychrealnychbytów,alerównieżto,iżrzeczywistośćmedialna,rozrastającsię
imultiplikując,powoduje,żeznaczenierzeczywistościobiektywnejulegaanihilacji.
Światmediówanektujerzeczywistośćobiektywnąwceluukazaniajejwidzom,ale
wpraktyceprzetwarzająwedługwłasnychkonwencjiireguł.
Baudrillardrozwinąłkoncepcjęhiperrealnościmediów,zainspirowanykrytycz-
nymirozważaniamiswojegorodakaGuyaDeborda,którydoopisuspołeczeństwa
używazkoleimetaforyspektaklu:nżyciespołeczeństw,wktórychpanująnowoczes-
newarunkiprodukcji,przypominaolbrzymiezbiorowiskospektakli.Wszystko,co
dawniejprzeżywanobezpośrednio,oddaliłosię,przybierającpostaćprzedstawienia”
(Debord2006:33).Debordjestniezwyklesilniewyczulonynamechanizmysyste-
