Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
22
Rzeczywistośćtelewizyjnychdyskursów–fenomenologiatelewizyjnegomedium
mumedialnego,któresąadaptowanedorealnegożycia.Wswojejkrytycznejana-
liziespołecznejsurowooceniarolęsystemumedialnego,któryprzenikadostruktur
rzeczywistościspołecznej,corazsilniejmodyfikującjąnakształtlogikimedialne-
gospektaklu.Sprzeciwiasięontraktowaniużyciaczłowiekairzeczywistościjako
spektaklu,jakoiluzjiwzorowanejnahiperrzeczywistości,jakokreślająpóźniejJean
Baudrillard.Logikarzeczywistościmedialnejniepowinnabyćprzenoszonadologiki
obiektywnejrzeczywistości.Rzeczywistośćfunkcjonuje,opierającsięnawłasnych
zasadach,którychpodstawąjestautentyzmprzeżyćidoświadczeń,anieichułuda
iiluzja.Rzeczywistośćniepowinnabyćutożsamianazespektaklemmedialnym,ten
bowiemhamujeiwyłączamechanizmyrefleksyjności,czyniącjednostkipodatnymi
namanipulacje.GuyDebordmatutajnamyśligłówniemanipulacjezestronysy-
stemukapitalistycznegoorazwolnegorynku,któryjestnajwiększymbeneficjentem
sytuacjikreowaniarzeczywistościnakształthiperrzeczywistości.Wspołeczeństwie,
gdzienkrólestwoobrazuisferapozorudeterminująipokonująrzeczywistość(ś)”,
anasamspektaklnskładająsięformystosunkówspołecznych,wktórychjednostki
bierniekonsumujątowarowespektakleiusługi,bezaktywnegoikreatywnegozaan-
gażowaniawżycie”(Best,Kellner2004:66),rzeczywistośćcodziennościniewytrzy-
mujekonkurencjizhiperrzeczywistością.Ludzie,porównującżyciemalowniczych
spektaklizcodziennościąswojejegzystencji,dokonująrachunku,którywypadana
korzyśćułudyiiluzjiteatru,odrzucająctymsamymmałoatrakcyjnącodzienność:
nświatspektaklustajesię«rzeczywistym»światemekscytacji,przyjemnościizna-
czenia,podczasgdy-przezkontrast-życiecodziennetracinaznaczeniu”(Best,
Kellner2004:66).Hiperrzeczywistośćwyrugowałazrzeczywistościautentyczność
przeżyćizdolnośćdorefleksjiikrytycznegooglądurzeczywistości.Debordzakładał
jeszczepewnąrelacjęmiędzyświatemmediówaobiektywnąrzeczywistościąiich
wzajemnywpływnasiebie.Kontynuatorjegomyśli,JeanBaudrillard,wyraźniepo-
szedłdalejwswoichkonstatacjachnatematowychzwiązkówpomiędzytymidwoma
rzeczywistościami,czyniąchiperrzeczywistość,światsymulakrówcałkowicienieza-
leżnymbytem,którydoistnienianiepotrzebujejużżadnegopunktuodniesienia.
Podobnestanowiskowkwestiiowejniezwykledynamicznejiskomplikowanej
relacjipomiędzyrzeczywistościąmediówaświatemobiektywnymzajmujeZygmunt
Bauman.Dlaniegoistotąproblemujestto,wjakimstopniurzeczywistośćobiektyw-
najestwstaniesprostaćtejinscenizowanejidramatyzowanejprzeztelewizję.Nie
pytaonzatemostopień,wjakimtelewizjaimitujeiodzwierciedlarzeczywistość,
anijakajestmiędzytymiróżnymiświatamirelacja,alekoncentrujesięnatym,jak
tazależnośćzostałaodwrócona.Uznajeonrzeczywistośćtelewizjinietylkozasa-
modzielnybyt,którysięusamodzielniłiuniezależniłodswojegopierwowzoru,ale
którynatylesilnieewoluował,kreującprzytymmechanizmynsamoopisu”insamo-
stwarzania”,żestałsięwzoremdlarzeczywistościobiektywnej.Diagnozujeonów
stanwnastępującysposób:
To,conarodziłosięjakoreprezentacjarzeczywistości,stałosięstandardemimiarądlarze-
czywistości,jakąrzekomonadalreprezentuje.(ś)Niejestjużjasne,cojestrzeczywistością,
acojejobrazem;cojestnnaprawdę”,aconaniby(Bauman1994:24-26).
