Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Jaśwlókłsięzanimi,odczuwającdziwnybólwsercu,nieznany
dotąd,niepokojący.WylękłymioczamiśledziłAndzięidrżałonią,
jakbygrozawróżbyjużrealnienadniązawisła.
Weszliwwąskiprzesmykwgąszczdrzewiniskiegopodszycialasu.
Brnęliwgłuszyzielonej,zanurzeniwniejzupełnie.Andrzejrozsuwał
przedAndziągałęzieleszczyn,torującjejdrogę.Szliprzezprzesmyk
leśnywzarośniętejczęści.NagleAndziaimłodypandrgnęliicofnęli
sięinstynktowniewtył.Zgęstwinywynurzyłsięktośpodobnydo
widma,całyszary,jakbywzmurszałychłachmanach,czyniłwrażenie
żyjącejzgnilizny.Zgarbiony,nędzny,ztwarząobrośniętązwierzęco
kudłaminieokreślonegokoloru.Byłjakmałpa,zruchównibypłaz
czającysię.PrzystanąłnasekundętużprzedTarłównąiOlelkowiczem.
Ujrzelijegowzrokświdrowaty,zwierzęcy.Przecinającimdrogęw
poprzek,posunąłsiędalejkrokiemszakalaizginąłwgęstwinach.
–Cóżzaponurapostać–szepnąłAndrzej.–Wyglądajakkupa
mierzwy.
–Albojakzłyduch.Ktotojest?Strasznyczłowiek–odrzekła
Tarówna.
Grześkoprzeżegnałsięzabobonnie.
–Możetoinieczłowiek,bojarzynko,możetoAntychryst?Ależew
nimzłesiedzi,topewno...Bożechorony!TojestChwedko.Makurną
noręnagranicylasówwilczarskichiturzerogskich,żyjesamjakupiór
wmogileitakwłóczysięjakupiór;musiniesamowity,boczęsto
nieszczęściezsobąnosi.
–Jakieznowunieszczęście?!CoGrześkoprawi?Dośćtychwróżb!
–zawołałOlelkowiczrozdrażnionymtonem.
–Tajhodipaniczu!StaryGrześkokłamie.Chwedkotoparszywa
wołokita,jegoludziebojąsięgorzejodbiesa,dauciekająodniego,on
tylko...u...pa...
Staryumilkłnagle.
–Cościechcielipowiedzieć,Grzesiu?Mówcie,jamciekawa–
prosiłaAndzia.
–Bożechorony,ChwedkotylkoupanawTurzerogachmałaski...
aletoczortowskikum...
