Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1.1.Podstawyteoretyczneipraktycznetyczeniakrzywychodcinkówtrasy
gdzie
17
u¼
R
t
,
aioznaczakolejnynumerpunktu.
Przywyznaczaniuposzczególnychwielkościmożnapominąćrachunkiszcze-
gółoweiskorzystaćzespecjalnychtablic,jakTablicedotyczeniakrzywych,cz.I
(Łukikołowe),opracowaneprzezM.Lipińskiego[21].
101020Tyczeniełukówpionowych
Elementyłukówpionowych,łagodzącychzałamanianiweletypokazanona
rysunku1.5.
Długośćstycznejłukupionowegoobliczamyzewzoru
t¼
R
2
ji1Ài2j¼
R
2
n,
(1.9)
wktórymRoznaczapromieńłukupionowego,n—wartośćbezwzględną
algebraicznejróżnicypochyleń(znakipochyleńprzyjmujemyjaknarys.1.5).
Rys.1.5.Związkigeometryczneokreślającepołożeniepunktówgłównychnałukupionowym
PionowąodległośćpunktuśrodkowegoSłukuodwierzchołkaWobliczasię
zwzoru(rys.1.6)
WS%z
S
%
2R
t2
.
(1.10a)
RzędnapunktuśrodkowegoSwynosi
H
S
¼H
P
þti
1
Àz
S
.
(1.10b)
KilometrażpunktuSprzyjmujemytakisamjakpunktuW,natomiastdla
punktówPiKobliczamygouwzględniającdługości(PWlubWK)stycznycht.
NastępniewyznaczamyrzędnewysokościowepunktówgłównychP,Kipunktów
pośrednichrozmieszczonychwrównychodległościachnastycznychPWiWK(np.
co10metrów).Rzędnewysokościowepunktówpośrednichnałukuobliczamyz
wzoru
H
i
t¼H
p
þx
i
iÀz
i,
gdziez
i
¼
2R
x2
i
.
Oznaczeniajaknarysunku1.6.
(1.11)
